Читать «Вам слова, Джон Ячмень!» онлайн - страница 12

***

Здаецца, ўчора шчэ квітнеў I зелянеў твой сад, I каб дзе воблачкам хмурнеў Празрысты далягляд.          Куды ж ён знік,          Той весні рай?          Дзе след яго знайсці?          Але ў наш край зноў прыйдзе май,          I зноў садам цвісці. Ды толькі мне і па вясне Не скінуць на траву Цяжару год і тых турбот, Што беляць галаву.          Жыцце не станеш папракаць:          Чаму ж дало адну?..          Нам двойчы ў год не сустракаць          Шчаслівую вясну.

***

У сцюжу на вятры — юры,          Мой бедны друг,          Адданы друг, Цябе сабою б я прыкрыў          Ад завірух,          Ад завірух. Калі ж табе прызначыў лёс          Нячасты смех          I часты боль, Гатоў я боль і горыч слёз          Дзяліць з табой,          Дзяліць з табой. Калі б мяне труна ўзяла,          То й пад зямлёй,          Сырой зямлёй, Я б змог прабіцца да святла          З табой адной,          З табой адной. Каб мне сказалі: вось уся          Твая зямля,          Бяры сабе,— Я б «дзякую» сказаў, а ўзяў          Адну цябе,          Адну цябе.

ДЖОН АНДЭРСАН

Джон Андэрсан, ты помніш, Джо, Той час, як мы сышліся? Віхры твае, што чорны шоўк, На лбе крутым віліся. Не той, не той ты стаў, мой Джон, I снег жыццёвай сцюжы У валасах. Благаславён Іх іней, Джо, мой дружа! Джон Андэрсан, калісь мы, Джон, Ішлі з табою ўгору. У сухавей і пад дажджом Ішлі, не знаўшы зморы. Цяпер мы клыпаем з табой З гары, на захад дзён — Туды, дзе вечны супакой, Мой любы дружа Джон.

ОДА ДА ЗУБНОГА БОЛЮ

Убіўшыся ў маю дзясну, Ты не даеш аддухі, сну. Свідруеш, колеш. Я стагну          Ад утрапення, Прашу багоў і сатану          Паслаць збавенне. Нам ні прылегчы, ні прысесці, Як стане ліхаманка трэсці, Альбо крываўка — мыць і гнесці,          Ці ўкус змяіны. Тады гатоў на сцену лезці,          А збоку — кпіны. Сцякаю слінай, вар’яцею, Трымчу ад дрыжыкаў, пацею, Пакуль суседзі-дабрадзеі          Ў кутку рагочуць. Як быццам чэрці іх, зладзеяў,          Ражном шчыкочуць. Заўжды жыла бяда са мною: То недарод, то мор вясною, То суд з царквою ці казною,          Даўгі, прынукі... Але такой, як пад дзясною,          Не знаў я мукі. Я ўпэўнены: калі завершыць Смерць дні мае, і я за вершы Ў тартар патраплю самы першы          (Няма сумненняў!) — Ты будзеш цэрберам, цэрбершай          Маіх мучэнняў. Гэй ты, пасобнік сатаны, Дух неспакою, дух вайны, Глянь — крыважэрныя паны          Штурхаюць свет у бездань згубы. Пакуль шчэ зеўраюць яны, Нашлі пякельны боль зубны          На іх ашчэраныя зубы!