Читать «Вам слова, Джон Ячмень!» онлайн - страница 11

ПЕСНЯ БЕДНЯКА

Можа, бог толькі ведае, Што я абедаю, Ды ў багатых прасіць — Крый нас, божа! Скажам, я жабраку Дам скарынку ў руку, А хто мне, бедняку, Дапаможа? Хоць я голы і босы I проставалосы — Да жабрацтва яшчэ Не дажыўся. Ўгору лезуць другія, Не падстаўлю нагі я, Але й мне падстаўляць — Сцеражыся! Стане мне невыносна, I горка, і млосна, Пацяшаю сяброўку, Нябогу. Абніму, пацалую, Як дзяўчынку малую. Ёй заўжды не шкадую Нічога. Сонца роўна ўсім свеціць, А ці ж роўна на свеце Падзялілі дабро I зямлю? Трутні п юць і гуляюць, Беднякі — галадаюць. Я цярплю, Ды да часу цярплю!

ГОРНАЙ МАРГАРЫТЦЫ, ЗААРАНАЙ МАІМ ПЛУГАМ

Сняжынка — першацвет на пожні, Ён надышоў, твой дзень апошні, Яшчэ абгон, і мой нарожнік          Сырой зямлёй Заваліць беленькі, тварожны          Вяночак твой. Не перапёлка, не жаўрук, Вясенні госць і твой сябрук Сагнуць узмахам крылля ў крук          Былінку-ствол, А я, араты, заару          Цябе ў падзол. На глебе чэрствай, як скала, Ты самасейкаю ўзышла, I вырасла, і расцвіла          Скале назло! I нават бура не змагла          Зламаць сцябло. Каля палацаў, на тэрасах, Не злічыш ружаў, іншых красак, А ты ж — адзіная акраса          Маёй вясне. Вяночак згледзіш твой — адразу          Ў душы ясней! У просценькім сваім адзенні Ты ўсёй істотай пад праменне Імкнулася ў блакіт вясенні,          Бы ў кветнік-луг. Падкоп — і ўсё тваё карэнне          Падрэзаў плуг! Вось і ў жыцці часамі гэтак: Дзяўчына — кветка паміж кветак — Не заўважае пастак, сетак          Хітруг, прыблуд. Зух знойдзецца — і песня спета,          Затопча ў бруд. А ці ж не так з табой, паэт? I ты, не зведаўшы як след Людскую шчырасць, душ прывет,          Цану спагад, Пусціўся ўплаў — і клінам свет,          Знік далягляд... Лёс — самадур: вядзе няўзнак То напрасткі, то наўскасяк, I той, хто гордасць за пятак          Не залажыў,— Век біўся, як аб лёд шчупак,          А быццам жыў. А што — табе? — ты сам спытай. Складай свой верш ці не складай, Лёс загадае: — Пакідай          Свой клін, мой друг! I ляжаш у зямлю, ратай,          Як цвет — пад плуг.