Читать «Белы Бім Чорнае вуха» онлайн - страница 78

Хрысан Андрэевіч пачуў, выйшаў у сенцы, запаліў святло.

— Э, ды ты таго? — здзівіўся ён.

— Таго, — адказаў Алёша, уздрыгваючы.

Бацька правёў шурпатаю, драўлянаю далонню па сынавых валасах і прамовіў:

— Гэта добра, Алёша… Душа ў цябе ёсць, хлопчык…

Выйшла Пятроўна.

— Шкадуеш Чарнавуха? — спытала яна.

— Шкада, мама!.. Шкада…

— Гора ж якое, бацька! — усхліпнула яна. — Але што ж цяпер зробіш, Алёшка… Так таму і быць… Шкада…

…А ў гэты самы час Бім ужо ляжаў пад лаўкаю ў павільёнчыку аўтобуснага прыпынку.

Ляжаў і чакаў. Чакаў ён толькі аднаго — світання.

Раздзел 13. Лясная бальніца. Тата і мама. Навальніца ў лесе

Як толькі засвятлелася на досвітку, Бім паспрабаваў устаць, але гэта было нялёгка, амаль немагчыма. Галоўнае, цяжка выпрастацца з абаранка: нешта застыла ўсярэдзіне і быццам склеіла там. Сяк-так, не па-сабачаму, ён спачатку выпрастаў адну заднюю нагу, быццам курыца з-пад крыла, потым другую, упёрся імі ў сценку і выпаўз з-пад лаўкі. Чуць паляжаў і папоўз з павільёна. Сеў. Здранцвелыя ногі пачалі ажываць. Перамагаючы боль і суцяшаючы сябе ціхім паскугольваннем, ён пайшоў — спачатку ледзьве-ледзьве, чыркаючы лапамі па зямлі, потым усё цвярдзей і цвярдзей.

Паспрабаваў крыху трушком — не так баліць у грудзях. І ён павольна-павольна патрухаўся і патрухаўся наперад. З боку здалося б, што сабака і не бяжыць. І не ідзе, а красае нагамі, каб не трэслася толькі тулава. Так Біму лягчэй. Ён адчуў, што яму і наогул стала здаравей ад травы і ад таго, што пачаў варушыцца. І ён драбніў, драбніў па шашы.

Ішоў па левай абочыне дарогі, насупраць сустрэчных машын. Ён, вядома ж, не ведаў «Правіл вулічнага руху на дарогах СССР», і ніякае логікі, спрактыкаванасці ў яго законным руху не было — проста падказваў інстынкт; па гэтым баку мяне везлі сюды, пайду і назад тою ж дарогаю. Людзі, што мільгалі ў акенцах машын, няйначай, думалі: «…Разумны сабака — выконвае правілы руху. Але хворы». На самай жа справе тут ніякага вялікага розуму не трэба было, каб пацвердзіць, што адпаведны артыкул задавальняе патрабаванні бяспекі.

Доўга трухаўся Бім — магчыма, тры, магчыма, чатыры гадзіны (спыняючыся і адлежваючыся — больш, вядома). Рухаўся не скарэй за пешага, магчыма, чуць-чуць і хутчэй. І то ўжо добра!

Але вось ён нечакана нават і для самога сябе, пазнаў той аўтобусны прыпынак, дзе звычайна выходзіў з Іванам Іванавічам на пачатку палявання. Пазнаў!

Каля павільёна стаялі людзі і чакалі аўтобуса. Бім прыпыніўся, не даходзячы да іх, і скіраваў улева, на тую дарогу, па якой хадзіў калісьці на паляванне. Нехта засвістаў яму ўслед, нехта загалёкаў, нехта крыкнуў: «Шалёны!» Бім не звяртаў увагі. Ён нават прыбавіў ходу, спрабуючы перайсці ў галоп, але гэтага не ўдалося, хутчэй не пабег, толькі стала яшчэ цяжэй.

Галоўнае — туды. Туды, дзе, магчыма, быў нядаўна ці скора будзе Іван Іванавіч. Туды, наперад.

Бім трухаўся да лесу. На ўзлеску ён прыпыніўся, агледзеўся і пайшоў у лес. Непадалёку адразу ж знайшоў знаёмую палянку і стаў ля пянька, быццам укопаны. Пастаяў, пакруціў наўкола носам, не знаходзячы месца, абышоў пянёк, прынюхаўся да самое зямлі. І раптам неяк рашуча лёг ля пянька на апалае лісце: тут, вось тут заўсёды сядзеў перад паляваннем Іван Іванавіч. Бім выцягнуў галаву і цёрся, цёрся аб жоўтае лісце на тым месцы, дзе стаялі некалі ногі яго сябра, хоць увесь пах даўно выветрыўся.