Читать «Беларусы, вас чакае Зямля (Гараватка - 3) (на белорусском языке)» онлайн - страница 217

- Так, спадарычня настаўнiца, запраўды так. Смак хатняга хлеба пазнаеш добра адно тады як добра па сьвеце пагаруеш.

- А што вам, Янук Бахмач, найбольш у вязьнiцы дакучала?

Янук падумаў.

- Вошы, - адказаў.

Дуня спынiлася перад iм, доўга глядзела яму ў вочы й здалося хлопцу, што па сур'ёзным дзявочым твары сьлiзнуў прамень усьмешкi ды з пашкадаваньнем пазiралi на яго вочы-васiлькi.

- I яшчэ што?

- Ну многа чаго, - сказаў абыякава.

Дуня адыйшлася, спынiлася пры вакне й маўчала. Зноў вызiрнула недзе з-за хмары сонца i арэолам асьвяцiла ейныя пышныя валосы.

- Я ня ведаю, Янук Бахмач, - пачаў салодзенькi, крыху грымасьлiва-дакорлiвы голас, - чаму вы гаворыце толькi пра фiзычныя нявыгады. А што-ж пра вашы духовыя перажываньнi? Паэт! Вы-ж павiнны былi глыбока й шмат перажываць i думкi вам дакучалi пэўна ня менш чым недахоп хлеба й чыстага паветра. Пра гэта я хацела пачуць.

Янук зьбянтэжыўся. Як яна зручна падлавiла яго. Сказаць ёй, цi не? Цяпер добры час, але цi мэтазгодна?

Янук устаў.

- Вiншую. Маладзец. I добра мяне падлавiла. Калi так дзяцей вучыш, дык настаўнiца зь цябе добрая.

- Дзякую, Янук Бахмач, - сур'ёзна ранейшым настаўнiцкiм тонам прадаўжала Дуня. - Усё-ж... Зможаце, цi будзеце ласкавы мне адказаць на маё апошняе пытаньне?

- Чаму-ж не. Праўда, гэта ня так проста...

- Ну як можаце.

- Духова я найбольш перажываў i многа, надта шмат перадумаў. А аб'ектамi думак найчасьцей былi двое.

Дуня спынiлася воддаль, запытальна падняла бровы й ўважна пазiрала яму ў вочы. Доўга трывала маўчаньне.

- Мае дзьве любвi, - сказаў цiха й скромна Янук.

- О? Якiя-ж гэта? - зацiкавiлася Дуня.

- Мая бацькаўшчына й мая дзяўчына, - упэўнена сказаў Бахмач.

- Я магла дагадацца, - цiха сказала Дуня.

- I гэтыя дзьве любовi не даюць мне супакою днямi й начамi.

- Аж гэтак? Чаму?

- Адну трэба баранiць... Чую, што на помач клiча. А за другую таксама, выглядае, трэба заступацца, калi ўжо ня позна.

Цяпер Янук пiльна сачыў Макатунiшку. Была зусiм спакойная.

- Думаю, што бацькаўшчына клiча цябе на помач, каб яе баранiць. Патрыятызм твой ведаю. Ну а дзяўчына? Хто яна такая? Якая-небудзь паненка зь Вiльнi? Яна што, думаеш, здрадзiла?

Макатунiшка гаварыла, адвярнуўшыся тварам да вакна й Янук ня мог разгледзець ейнага аблiччча. Усё-ж зьдзiвiўся як умела кантраляваць свой голас. Не магла-ж не зразумець яго.

- Ды не, якая там вiленская паненка... Свой вясковы васiлёк, ды дайшло да мяне, што нейакая там аблiзаная авечка да яе дабiралася, дык баяўся, каб ня выскубла.

Дуня крута павярнулася. Румяны твар. Упёк.

- Ты атрымаў маё пiсьмо, што бацьку твайго прасiла перадаць.

- Так, атрымаў. Дзякую. Усё-ж...

- Я ведаю, што ты ўчора ўжо вярнуўся, - пачала баржджэй гаварыць Дуня. - Мне казалi. I я ня дзiўлюся, што ўжо маглi наплясьцi на мяне... Нейкi там Уладзiк цi iншы пляткар. А ты што, iм верыш?

- Як табе сказаць... нi знаю.

- Дык як хочаш. Сам ведаеш, я перад табой нiколi нiчога ня скрывала. А што да авечкi... Лепш ня будзем.

- Чаму-ж, раскажы. Прыяжджаў-жа, i цi адзiн раз...