Читать «Беларусы, вас чакае Зямля (Гараватка - 3) (на белорусском языке)» онлайн - страница 216

- Так, спадарычня настаўнiца, - ужо сеўшы, зь вельным сур'ёзным выглядам i скрухай у голасе адказаў Янук.

- Вось так, - пацьвердзiла, усьмiхнуўшыся, Дуня. - А калi так, дык выглядае, што настаўнiка, цi настаўнiцу можна ацанiць паводля iх уменьня ставiць пытаньнi.

- Але.

- Такiм чынам, Янук Бахмач, я буду ставiць вам пытаньнi, а вы на iх будзеце адказваць.

- А на якую тэму?

- На тэму вам наддзвычайна добра ведамую, Янук Бахмач. Цантральнай фiгурай ёсьць вы самi, а тэмай - ваша падарожжа цi прыгоды; дэфiнiцыю можаце даць якую хочаце, - па сьвеце ад таго часу як з родных Лiтоўцаў у сьвет вас панясло. Згода?

- Згода, спадарычня настаўнiца.

Дуня змоўкла, уважна пазiрала на свайго "вучня", мусiць мяркуючы зь якога боку гульню слоўную пачаць.

- У сваiх адказах вы, Янук Бахмач, будзеце ашчаднымi ў словах, акдазвайце ляканiчна. А пачнем мы з таго, як вы трапiлi ў менскую вязьнiцу. Дык вось, пытаньне: якiм чынам вы, Янук Бахмач, паэт i журналiст, вучань вiленскай гiмназii, настаўнiк пачатковай школы, чалавек, каторы, як у нас кажуць, iз добрай мазгаўнiцай на плячох, ды ў вязьнiцу трапiлi?

- Я-ж не хацеў, спадарычня настаўнiца, яй-Богу не...

- Я не пра гэта пытаюся! - адрэзала настаўнiца, памахаўшы пальцам. Якi гэта дурань у вязьнiцу хоча. Я пытаюся як вы трапiлi?

- Вельмi проста: на менскай чыгуначнай станцыi заграблi тры вагоны спэкулянтаў...

- Вы-ж ня спэкулянт, Янук Бахмач, дык чаму й вас заграблi?

- А яны нiкога там ня пыталiся. Ланцугом, iз зброяй у руках абкружылi вагоны й пагналi.

- Я мяркую, Янук Бахмач, што вы нiчога iз сваей цёмнай прошласьцi ня скрываеце. А калi яно сталася дакладна так, як кажаце, дык чаму тады ўцёк ваш сябра Лявон Загорны?

- Зусiм проста: ён у дзьвярох цяплушкi стаяў, а мяне ў самую сярэдзiну ўцiснулi. Калi пачаўся гармiдар, значыцца Латышы наскочылi, дык ён iм з рук вышмыгнуў, а я ня ўсьпеў.

- Ага. Няхай сабе. I як-жа вам у вязьнiцы паводзiлася?

Янук на мiомант забыўся пра пытаньне, бо быў дзяўчынай захоплены. грабны, гнуткi стан, i пад сiнiм свэтрам поўныя грудзi. Роўны, плаўны крок i адно ў меру цьвёрды, аўтарытэтны голас. Тут i поза, i стрыманасьць, i поўная кантроля сытуацыi. Так, з Дунi можа быць добрая настаўнiца, ня горшая за калiшнюю Раманоўскую.

- Вы, Янук Бахмач, не адказваеце. Паўтараю пытаньне яшчэ раз: як вам у вязьнiцы паводзiлася?

- Пра гэта я мог-бы цэлую кнiжку напiсаць. Як тут, спадарыня настаўнiца, адным словам адказаць? Цi не зашмат жадаеце?

- Пра вашу здольнасьць пiсаць, Янук Бахмач, нам сёе-тое ведама, усьмiхнулася Макатунiшка. - I кнiжкi пiсаць у вадказ на гэтае пытаньне ня трэба. Адкажыце коратка.

- Паводзiлася дрэнна.

- Вось гэта я й хацела пачуць. I што вы ў вязьнiцы найбольш цанiлi?

- Хлеб, волю й чыстае паветра.

- Ага, значыцца ўсё тое, чаго не хапала. Хлеб... Цi гэтым вы даеце мне зразумець, што цяпер вы хатнi, вясковы, разовы хлеб цэнiце больш чымся некалi перад вязьнiцай?