Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 11

Вось дзе — мне цюкнула — адкрыюцца таямніцы многія, вось чаму мне распіску прапанавалі напісаць…

Па ўсім відаць было, што на гэтай планеце — як ужо казаў, Дзэта называлася — нейкія разумныя істоты сваю дзейнасць вялі. Паўсюль — на раўнінах зялёных, у гарах — аграмаднейшыя кіламетровыя яміны меліся. Адны яміны былі пустыя, а ў другіх машынамі іхняя зямля разрывалася. На стужках канвеерных са дна ямін наверх тая зямля выносілася і тут жа ў закрытыя будыніны падавалася. У будынінах трубы высачэнныя тырчалі, з іх белаваты дым сеяўся. Ад пірамід высачэнных гладзенькія і роўненькія дарогі разбягаліся ва ўсе бакі, па іх машыны бегалі… Пільней прыгледзеўся я і падзівіўся: разумненькія былі тыя незямныя істоты, бо машыны іхнія не проста так па дарогах бегалі, ад пірамід яны бесперастанку вывозілі да пустых ямін штосьці. Мабыць, мне падумалася, туды яны скідвалі адыходы дзейнасці сваёй. Смецце яны скідвалі,— што тут казаць… У нас дык яго скідваюць за гарадамі ў горы высачэнныя, а яны, бач, разумненькія, у яміны скідвалі…

Апроч палёў і лясоў я мора ўбачыў — белапенная палоска вілася ўздоўж берага… Па моры іхнім аграмаднейшыя караблі плавалі. Яшчэ там, у моры іхнім, на сваях таўсценных збудаванні высіліся, з труб высачэнных у неба іхняе дым клубіўся.

Але, як ні прыглядаўся, ды ніякіх жывых стварэнняў ні на раўнінах, ні ў лясах, ні на палях я не ўбачыў.

Нечакана пачуў голас у сваёй галаве…

«Ну вось, цяпер, калі жывым вярнуся, і я таксама ў дурку загрымлю» — гэта было першым, што падумалася.

Але ж ведаў я, што не вар’ят, балазе тэсты на псіхалагічную ўстойлівасць прайшоў.

Пачуў я незямны голас незямной істоты. Голас надта нагадваў левітанаўскі бас, якім некалі перадаваліся важныя тасаўскія паведамленні:

— Вітаем цябе, пасланец далёкага розуму. Зараз мы скіруем твой пасадачны модуль на пляцоўку, дзе зможаш апусціцца. I надалей, каб табе было зручней, даверся нашым дзеянням і рэкамендацыям.

Канечне, я быў падрыхтаваны да рознага віду кантакту, пры мне нават і зброя мелася, як індывідуальная, так і агульнакарабельная, якая магутным энергаполем аберагала мой пасадачны модуль ад каго і чаго заўгодна, але толькі цяпер я зразумеў, што ўсё пачынаецца зусім іначай. Ды і якім чынам я мог супроцьстаяць гэтаму левітанаўскаму басу, які сам па сабе ў маёй галаве гаспадарыў?

Тут жа кнопкі на пульце кіравання самі па сабе прыйшлі ў рух.

«Палтэргейст, — мільганула ўва мне. — I тут ён завёўся, не толькі на Зямлі гаспадарыць…»

Пад камандай нябачнага палтэргейста пасадачны модуль пачаў імкліва апускацца да паверхні планеты Дзэта. Разам з маім модулем апускаліся і лятаючыя талеркі. Бетонная пляцоўка паказалася. На яе і апусціўся мой модуль пасадачны. Лятаючыя талеркі не адставалі — кругам яны нізенька завіслі над пляцоўкаю. Адзінаццаць штук іх было, роўна адзінаццаць, як цяпер помню. Затым знізу талерак вытыркнуліся падставачкі, па тры штукі ў кожнай, на гэтыя падставачкі яны і апусціліся. У кожнай талерцы адкрыліся знізу дагэтуль нябачныя дзверцы і адтуль на лесвічках паказаліся…

Пра каго вы найперш падумалі?