Читать «I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008» онлайн - страница 4

Ніл Гілевіч

* * *

Як сумна-тужліва зязюля кукуе ў бары, На познім змярканні, насупраць мядункавай ночы Адкуль гэта жальба — у розгар маёвай пары? Адкуль гэты смутак — такі непрытворна сірочы? Вячэрайце ў хаце, а я пастаю на двары, Па мне турбавацца не трэба — гуляйце шчасліва. Павінен жа нехта паслухаць, як сумна-тужліва Зязюля кукуе на познім змярканні ў бары. 1970

Зона купання

За ўзмахам узмах — толькі пырскі ўбакі, Як сонца жывыя асколкі. Наперад, васпане! Смялей за буйкі! Ні страху, ні стомы — ніколькі. Якісь незнаёмы вар'яцкі азарт, Якаясь нязнаная радасць. І думкі няма азірнуцца назад — На тлумнага пляжа стракатасць. Як хораша хвалі сячы-разграбаць, Што весела мкнуць без атхлання! І раптам — сярдзіты агучаны бас: — Вярніцеся ў зону купання! Адразу не цямлю: няўжо гэта мне? Плыўцом жа быў добрым калісь я! — Гэй, там, за буйкамі! Ты чуеш ці не? У зону купання вярніся!.. «Чаго ён дзярэцца? Малы я, ці што? А йдзі ты, таварыш, да д'ябла! Не шныраць акулы. Не блізіцца шторм...» І зноў я махаю заядла. Тады загрымела маторка, як гром, І побач крутнулася гнеўна. — Ну, што ты — аглух тут? Вось з'еджу вяслом — Дык зробішся чуйным, напэўна!.. Дзяцюк на дзяжурстве: парадак яму Дарожай майго парывання. Я ўсё разумею i моўчкі таму Вяртаюся ў зону купання. Там дзеці з кругамі таўкуцца гурмой, Бабулі пыхцяць на матрасах... Хоць мелка, хоць брудна — затое спакой: Не страшна ніякая трасца! 1970

Занадта сярдзітаму крытыку

Не хавай мяне, браток, жывога, Пачакай, паспееш пахаваць. Мне зрабіць яшчэ патрэбна многа, Шмат яшчэ дзе трэба пабываць. Я не ўсіх яшчэ са шчырай песняй Абышоў і павітаў сяброў, І не ўсім яшчэ паклон адвесіў За дабро, за хлеб і за любоў. Я не ўсё яшчэ раздаў, што маю: Я збіраў свой скарб дзесяткі год І ў труну з ім легчы не жадаю — Марнатраўцам назаве народ. Дый чаго табе ўжо так спяшацца? Я ж адсюль нікуды не збягу. Ці баішся: як бы не застацца Перад чалавецтвам у даўгу?.. У паэтаў — нават несмяротных — На планеце не салодкі лес. Дык нашто ж ты, мой каханы-родны, Адчапіў аглоблю ад калёс? 1971

* * *

Як цяжка, Як душна Ад фальшу і бруду! Душа — як на катарзе, Хоць i не ў ссылцы. І бачу — Па злобнай чыноўнай Ухмылцы, — Што катаргі гэтай Я век не адбуду. 1971