Читать «I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008» онлайн - страница 3

* * *

Вы шуміце, шуміце Нада мною, бярозы, Калышыце, люляйце Свой напеў векавы. А я лягу-прылягу Край гасцінца старога На духмяным пракосе Недаспелай травы. А я лягу-прылягу Край гасцінца старога, Галавой на пагорак, На высокі курган, А стамлёныя рукі Вольна ўшыркі раскіну, А нагамі ў даліну — Хай накрые туман... Вы шуміце, шуміце Нада мною, бярозы, Асыпайце, мілуйце Ціхай ласкай зямлю. А я лягу-прылягу Край гасцінца старога: Я здарожыўся трохі. Я хвілінку пасплю. 1963

* * *

На змярканні, калі ў небе зоры Праступалі, прывідна-няўстойлівыя, Мы купаліся ў Японскім моры, Пераездам і спякотай стомленыя. Цішыня стаяла над затокай — Пэўна, ветры спалі супакоенымі Недзе там, у далечы далёкай, За Курыламі i за Японіямі. Толькі чуўся хвалі плёскат мерны — Перашэпты ціхія з каменьчыкамі... І адходзілі лагодна нервы, Што здаваліся ушчэнт скамечанымі. І дзівілася палёгцы цела, Што нядаўна чулася старлыбінаю. І ныраў у хвалях месяц белы Неспайманай серабрыстай рыбінаю. 1962-1966

* * *

Замірае, Сціхае Мая залатая дуброва, Асыпае, Скідае на дол Свой задумлівы ўбор, Не звініць і не льецца Раздольна-вячыстая мова, Толькі шорхат сухі пад нагамі, Як скарга-дакор. А нядаўна ж яшчэ — На пачатку нядоўгага лета — Што рабілася тут, Што за дзіўнае свята было! Як усё бушавала, Буяла лістотай i цветам, Як усё гаманіла, Спявала, Гукала, Гуло! Колькі радасці чулася Ў кожным разбуджаным гуку! Колькі сілы ўкладалася Ў сокат І строкат, І свіст! Кожны парастак прагнуў Узвысіцца дрэвам магутным, Кожны лісцік хацеў Разрасціся ў агромністы ліст. Дзе ж падзелася ўсё, Што заместа вячыстага слова Толькі шорхат сухі пад нагамі, Як скарга-дакор?.. Замірае, Сціхае Мая залатая дуброва, Асыпае, Скідае на дол Свой задумлівы ўбор. 1966

* * *

Мне цёмнай ноччу Дзіўны сон прысніўся: Над лесам зорка першая ўзышла І так прыгожа вейкі развяла, Што я, знямеўшы, перад ёй спыніўся — Уражлівы да незямных дзівос — І ўсё глядзеў і не адводзіў воч. Яна свяцілася нязвыкла блізка — Над цішынёю восені бязлістай, Над моракам таемных дум маіх. І менавіта ў той шчаслівы міг, Калі я моўчкі на красу маліўся — Ад зоркі промень адляцеў і ўпіўся Глыбока ў грудзі мне, Няйначай дзіда, І аж да сэрца вастрыём дастаў. Я закрычаў спярша ад болю дзіка, А потым, зубы сцяўшы, тузаць стаў, Цягнуць, ірваць што сілы ў дзве рукі, Але было яго нялёгка вырваць, І я варочаў промень у бакі, Каб расхістаць яго ў грудзях, як кол, Забіты моцна абухом у дол. Калі ж усё-такі рыўком імклівым Нарэшце выцягнуў — шпурнуў наўзбоч І... прабудзіўся. За акном маўклівым Яшчэ цямнейшай мне здалася ноч. 1969