Читать «I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008» онлайн - страница 2

Н. Г., 2008, кастрычнік

Пры дарозе…

Пры дарозе пыльнай, шумнай, Недалёка ад сяла, Адзінокай прыгажуняй Груша ўвесну расцвіла. Кожны дзень у май той светлы Я спыняўся перад ёй, Ідучы ў калгас суседні Да абранніцы сваёй. Я глядзеў i параўноўваў Іх чароўную красу... Бура ноччу перуновай Адвіхнула ў грушы сук. Сук зялёны не жадае Марна згінуць без пары, Ды з жыццём яго злучае Толькі стужачка кары. I яшчэ не ўспела груша Гора выплакаць слязьмі, — Па галіне хтось бяздушна Пераехаў калясьмі. Утаптаў у жвір вільготны Дробны ліст, пахучы цвет... Ca спаткання шлях зваротны Вёў мяне амаль услед. Прыпыніўся я ля дрэўца, Паглядзеў i гавару: — Пацярпі крыху, здаецца, Я прыйшоў яшчэ ў пару. Будзеш ты ізноў прыгожай! Страшны боль твой я ўніму. Мне краса твая тут, можа, Больш патрэбна, чым каму. 1954

* * *

Мне з кожным годам даражэй Твае, вясна, дары-гасцінцы, Здаровы хмель тваіх дражджэй У кожнай тоненькай сцяблінцы. Мне ўсё мацней карціць пачуць Званочак срэбны ў паднябессі. Прыпільнаваць, калі чуць-чуць Падснежнік выгляне на ўзлессі. Я прагным сэрцам п'ю настой Тваіх чаромух і баюся, Што развітаюся з табой, А ўдосталь так і не нап'юся. 1960

* * *

Не пакідай мяне, мой светлы сум, З табой мне хораша на адвячорку Хадзіць і слухаць лесу ціхі шум, Пакуль суцемак не запаліць зорку. У небе хмаркі, як абрыўкі дум, Плывуць туды, дзе сонца сядзе хутка. Гусцеюць цені у лясных закутках... Не пакідай мяне, мой светлы сум. 1961

* * *

Як ты грымела, як бабахала, Мая рабінавая ноч! Стокрылы вецер дол аблахаваў І вобзем кідаўся наўзбоч. Як быццам тоўшч нябёс валілася Трашчала так над галавой. I толькі сэрца весялілася, Здранцвення скінуўшы павой. Маланкі бліскалі, мігцеліся, Як стрэлы, жыхалі здалёк. І не згадаць, куды ён цэліўся, Сляпы, разгневаны стралок. То залатымі дратаванкамі Крамсалі неба ўшыр і ўдоўж, І, як прышпораны маланкамі, Ляцеў лавінай гулкай дождж. Нібы дзяцюк, якога здалечы Да мілай сцежкі прывялі, Ён упіваўся, прыпадаючы, У вусны смяглыя зямлі. Калі б ты знала, ноч грымотная, Як дыхаць стала мне вальней, Якой задухі вяззе моцнае Пашкуматала ты ўва мне! Прыйдзі ж расстайнаю гадзінаю, Як дазіхцяць маланкі воч, І грымні песняй лебядзінаю, Мая рабінавая ноч! 1961