Читать «I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008» онлайн - страница 26

* * *

Ведаў: будзеце зноў i хлусіць, І віляць перад праведным словам, А я зноў буду Бога прасіць, Каб яно на здароўе пайшло вам. Разумею ваш клопат, браткі, — Разумею і крыўды не маю: Гэта лес, гэта вырак такі — Мой, і ваш і няшчаснага краю. 2003-2004

Госпадзе Божа…

Госпадзе Божа, Навошта, Навошта Ты ўзяў мяне ў сведкі — Бачыць, як з роднае Маці Знушчаюцца вылюдкі-дзеткі? Як выглумляюцца, Як ёй у вочы плююць, Супастаты-блюзнерцы, Як намагаюцца, Найбалючэй каб Ударыць няшчаснай у сэрца... Госпадзе Божа, За што мне, За што мне такая пакутная кара — Каб адыходзіў я З гэтага свету Пад гогат агідных пачвараў? Хай бы я лепей Не чуў i не бачыў, Не знаў i не ведаў такога! Хай бы Ты лепей Забраў да сябе мяне, Божа, З калыскі — малога. 2004, травень

Пра порткі

Між калег, крутых i порсткіх, Я — апошні на паяўцы, Хто насіў са зрэб'я порткі, Фарбаваныя ў рудаўды. Так, іх шылі мне ca зрэб'я. А каб выгляд мелі файны — Фарбаваць было іх трэба У рудой балотнай твані. Вось іх мама й фарбавала У імшарным іржавінні. Як я ў іх фарсіў, бывала, — Зразумець вы ўсё ж павінны. Як ішоў я па дзядзінцы — Мне ўвесь свет тады зайздросціў. Больш, чым вам у новых джынсах У зялёным тым жа ўзросце. Пэўна, больш. I больш я імі Даражыў. Хаця б за тое, Што другіх не меў. Аднымі Быў шчаслівы пагатове. Памяць, свенчаная ў горы, — Штука, знаеце, такая, Што каторых-некаторых Аж па смерць не адгіускае. І дыктуе ўсё ім: густы, Меркі, прынцыпы, пагляды. Бо — датуль i беларус ты, Покуль помніш лёс пракляты. Ну, a іншых цешыць, жывіць Дух зусім-зусім інакшы. Памяць фарбамі чужымі Перакрэслілі крыж-накрыж. І шыкуюць, духу продкаў Паспяхова рады даўшы... Я — не з іх. Я — родам з порткаў, Фарбаваных у рудаўцы. 2006, кастрычнік

У ноч на Пакровы

Вось i холад. Скора снег сцежкі зацярусіць. А чаму чуццё віны точыць — не здаўмею. Што я мог, ды не зрабіў дзеля Беларусі? Божа моцны, падкажы — мо яшчэ паспею... 14.10.2006, пад раніцу