Читать «I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008» онлайн - страница 28

Вянок на алтар

* Што гэта ў цемры Свеціцца там, дзе клады? Ледзь здагадаўся: Фасфарысцыруючы, Мова выходзіць з магіл. * Задыхаюся. Не хапае паветра — Бы ў душагубцы. А стаю на пагорку, Пад небам, сярод палёў. * Злуюцца, крычаць: «Дакуль ты ix будзеш сніць Вершы аб волі?» Злуюцца... A хіба ж я Снам у сне загадаю? * Памяць маленства: Над чорным полем — імжа. Сагнуўшыся ў крук, Грэбае мама раллю І кідае ў кош бульбу. * Сядзіць i плача, А чаго — не гаворыць. І страшна спытаць — Каб не пачуць такое, Што й сам зальюся слязьмі. * Музыка ночы! Неба з зямлёй злучыла!.. А камертонам Ёй паслужыў цвыркунок Першы азваўся ў цішы. * Разлёталіся, Размільгаліся думкі — Ні сабраць, ні ўняць. І чаму на Купалле Такая доўгая ноч?.. * Вось і ў табе ўжо Бачу адно дабрыню, Ціхасць і стому. Як моцна цяпер ты мне Напамінаеш маму! * Самы высокі І самы белы касцёл — Наш быў, у Гайне. Заглянеце мне ў душу — Пераканаецеся. * Так страшна ўявіць, Колькі я дам аднойчы Клопату родным, — Што хай бы я ўлёгся лепш Дзесь у брацкай магіле. * А быў жа ён — час, Калі мне здаваліся: Рачулка — ракой, Пагорачкі — горамі, Дзедава слова — Божым. * Белая поўня. Белы сувой дарогі. Скора i дома! Камашы ў адной руцэ, Куфэрак кніг — у другой. * «Любіць — не любіць...» Помню, абшчыпваў i я Белы рамонак. Забава, а як хацеў Скончыць пялёсткам «любіць» * Родныя гукі... З гукаў — родныя словы... Са словаў — песні, Казкі, паэмы, драмы, Жыццё, Радзіма, Народ. * І я зразумеў: Хоць кінься грудзьмі на дот За волю Тваю — І з амбразуры зняты Не пераканаю ix. * Часцей і часцей Апынаюся думкай На тым пагорку, Дзе мама, сястра i брат. I камяні. I сосны. * Скора ўжо, скора Пройдзе, я веру, Гасподзь Па нашай зямлі. Толькі патрапіць бы нам Ступіць у Яго сляды. * Ужо холадна, Ужо хочацца ў хату Падацца з двара I з напаленай грубкай Павітацца далоньмі. * Гляджу на пусты, Голы садок. А ў думках: З кім я? I што я?.. На бязлістай галінцы Склее забыты яблык. * Музыка лесу Заўсёды ў душу спакой Мне навявала. Што ж гэта сёння так Хвоі шумяць трывожна? * Вы — маеце ўсё, А я — толькі вяргіняў Кустоў дзесятак. Што ж трэба вам ад мяне? Даць на развод? Вазьміце!.. * Аж не верыцца, Гледзячы ў вочы жыццю, Што колісь i мы Мелі гонар дзяржаўных, Свабодных душой, людзей. * Пад вечар набіў I сяннік i падушку Шэптам мурагу, Водарам спелых зёлак. Што сёння прысніцца мне? * Мне цяжка вельмі: Я знаю, што зрабілі За сотні гадоў З нашай ліцьвінскай душой Чужакі-акупанты. * Па чым пазнаю, Што ты — мой брат беларус? У тваіх вачох — Наша гісторыя ўся, Усе дзесяць стагоддзяў. * Вы думаеце, Што ў вас апраўданне ёсць? Так думаў i я. I гэта мой страшны грэх Перад памяццю родных. 2002-2004