А вершы свае спалі...З прыватнай размовыТак, так, шаноўны, вершы — гэта дробязь,І хоць для іх патрэбен божы дар —Сярод тавараў гэта не тавар,Багатыром цябе яны не зробяць.Таму — за непатрэбай — ты іх знішчы:Збяры ўсе разам і спалі ў агні...— Ды я ўжо так рабіў, але ж яныЯшчэ мацней растуць на папялішчы!..1992
Збітыя рыфмы
Цяжка, ды мушу: падамся ў дарогу!Збітыя рыфмы паклічу ў падмогу.Збітыя рыфмы? Ну гэтак жа: «Збітыя!» —Моршчацца крытыкі — людзі сярдзітыя.Збітыя — нібы набойкі жалезныяЦі ў пілігрыма кавенька з алешыны.Збітыя рыфмы? І хто гэта выдумаў?Пэўна, хто слову не рад самавітаму.Рыфмы збываюцца ці не збываюцца,Ззяюць ці гаснуць, але — не збіваюцца.Так, як і «рыфма» зязюлі адвечная,Так, як і сэрца ў грудзях чалавечае:Б'ецца і б'ецца, але не збіваецца,А — ці спыняецца, ці — разрываецца.1992
Сон
Вечар. І дом у экранах вакон.Хто там — не знаю — жыве.Міма праходжу. А мне наўздагон:«Ніл! Цябе маці заве!..»Мама? І кліча мяне ў гэты дом?Як гэта... мама, каліМамы няма? Ужо колькі гадоўСпіць вечным сном у зямлі...Я павярнуўся: высока акно —Насцеж, а ў ім — сілуэт.Божа! Таксама нябожчык даўно —Мамін вясковы сусед.Ён гэта крыкнуў... О голас бяды!Толькі не веру я, не:Мама, хоць дрэнны я сын быў, — тудыКлікаць не можа мяне.Ведае родная, ведае: тут,Тут я патрэбен яшчэ!..Ну, а туды я паспею на суд.Хто ж бо ад Бога ўцячэ?..1992
Кляновы лісток
Вястун неспадзеўны — кляновы лістокЛяжыць на далоні:Ці позва на суд ці на шчасце квіток,Мне Богам дароны?Пра шчасце, як грэшніку ў пекле пра цуд,Мне марыць запозна.Напэўна, на страшны i праведны судАд Бога мне позва.Чаму ж бо, паведай, лісток-варажбіт,Мне сэрца так цісне?Чаму мае думы на ўвесь краявід,Як хмары, навіслі?Што тонкія жылкі-пражылкі тваеВяшчаюць-варожаць ?Ці ласку, якая душу мне спаўе,Ці стынь i варожасць?Скажы ж, не таіся, калі сапраўдыТы Божы пасланнік.Чыесьці дарогі... Чыесьці сляды...Чыесьці расстанні...Гляджу-углядаюся ў рыскі-штрыхі,Бы ў лёсу пісьмёны:Чыесьці надзеі... Чыесьці грахі...Чыесьці імёны...Чыесьці тут лёсы, чыесьці... А дзе жМайго накановы?Ці мне, на астатку, не ведаць ix лепш,Лісточак кляновы?1992
Скора, скора
Каму вас, песні?..
Янка Купала
Скора, скора я, выкляўшы касту,Што загнала народ у бяду,Набяру сваіх песень у кайструI з кавенькай па краі пайду.Я ix пеў i бадзёра i сумна,На людзях i ў самотнай глушы.Можа, часам не вельмі i ўдумна,Ды заўсёды — ад шчырай душы.Дзесь на плошчы, наўпроць рэстарана,Выму з торбы ix, раб хараства,Дый звярнуся да тлустага пана:«Можа, купіце — з ласкі Хрыста?»I пазнаю яго, i з агідыСкалануся i сплюну да ног:Гэта ж той графаман прагавіты,Што нядаўна ад зайздрасці дох...Пераксціўшыся, сцісну кавенькуДый падамся паціху далей.I ні стогну, ні плачу, ні енкуКрыўда-роспач не вырве з грудзей.Пра адно буду думаць са страхам,Каб не ўбачыла тая, крый Бог,Што сказала мне колісь: «Ты графамБудзеш жыць без бяды i турбот».1992
