Нічога, нічога!Хоць спазмы дыханне сцінаюць,Ды сэрца не змоўкла.Нічога, нічога!Хоць слёзы ў вачах набухаюць —Як росы на смолках.Нічога, нічога!..І я дажыву, калі ў горлеНе будзе шчымець мне.Нічога, нічога!..І нас яшчэ радасць агорне,І мы яшчэ мецьмем!І мы яшчэ зробім,Ну, можа, й не гэтак прывабна,А ўсё-такі зробім!Усё, што злачынцыЗглумілі, стапталі нахабна, —Мы ўзновім! Мы ўзродзім!Галоўнае — гэтаНе ўпасці б у роспач, у зарасцьЗнявер'я глухога.Галоўнае, гэта —Каб губы шапталі, як зараз:Нічога, нічога!..Нічога, нічога!І мы сваю долю інакшай,Прывабнейшай зробім!Усё, што злачынцыСтапталі на ніве на нашай, —Мы ўзродзім! Мы ўзродзім!1992, красавік
Віхура
Віхура!.. Віхура!..Няўрымсная бура!..Адкуль узялася?З чаго пачалася?Схапіла, сарвалаІ цягне, і ўзносіцьУгору і ўгору,Увысь, у прастору,У чорныя хмары,За хмары, да сонца,Да сонца! А сонцаТак зырка там свеціцьІ паліць, і смаліць,І вочы мне слепіць!..Віхура, віхура!Шпурляе, шматае,І круціць, і гоніць,І рве-разрывае,І дух забівае,Займае, сцінае...Куды яна кіне?І дзе апынуся?Чаму не баюся,Што гэта стыхіяДушу мне скамечыцьІ збэрсае-склыча?За тое, што клічаЗаглянуць у вечнасць?А можа — што возьмеЗ разгону, з размахуШпурне мяне вобзем —І ціша наступіць?І ціша наступіць!..І ціша наступіць...Навек!.. І нікомуНідзе не зарупіць,Што ў буры-віхурыЗвіхурыўся хтосьці...Не! Грымнуцца вобзем,Рассыпяцца косці,Ды вочы паб'юццаНа пырскі-асколкі —Расою прадьюццаНа травы і зёлкі...А дух безаглядны,Душа-непакораАчахне, ашляхне,Знямогне няскора!А будзе насіцца,Між хмарамі віццаІ весела жыхацьАгнём-бліскавіцай.Хто прагне віхуры,Як прагнуць збавення, —Агонь-бліскавіцаТаму блаславенне!1992
* * *
Хоць лёс неспагадны бязлітасна крыўдзіў,І скрушна бывала, і горка, —Я верыў: прагляне, паўстане, узыдзеМая запаветная зорка!І вось яна ўспыхнула сымбалем краю —Найяркая ў гронцы суквецця!..Чаго ж я ад страху цяпер паміраю?А што — калі знічкай сарвецца?!.1992
