І даб'е цябе наіўнасць.І даб'е цябе насмерць.Дзе падступнасць, дзе нявіннасцьТы няздольны зразумець.Непрыкметна абязвечыць,Крылы-мары абарве,Абяскровіць, абязверыць.Абяссіліць і... даб'е!1991, верасень
* * *
У беспрасветны часЗнявер'я i шаленства,Калі цяжар абразГняце душу з маленства,Паверыць лёгка ў зло.А вы ў дабро паверце!Разліку — не было.Вы хлусіце, блюзнерцы!Душы сваёй крылоДаю на адсячэнне:Разліку не было!Ішоў на зор свячэнне!Разліку — не было.Адкуль жа столькі гневуПакуль не адняло —Цягну далоні к небу.Пасведчы, Бацька Бог:Хоць i прызнаў хімеру —Зняважыць я не могСваю любоў i веру.Разліку — не было.Калі няпраўда гэта —Хай стлее ў прах i тлоЗямны пасад паэта!1991-1992
На ўзгорку
На ўзгорку, на сіверным ветры,Стаіць ён, ад шляху наўзбоч,І ўдалеч, дзе лес пракаветны,Глядзіць, не адводзячы воч.Стамлёны душэўным разладам,З надзеяй глядзіць і з тугой.А што там, за тым даляглядам?За тою сівою смугой?Там вёсачка недзе ў бярозах,І хата на ўскраіне там...Ах, колькі разоў ён у крозахЗаходзіў туды, як у храм!Што ж сёння душа яго ў траўме?Што мроіцца зараз яму?Ці, можа, вяртаецца ў травень —На споведзь юнацтву свайму?Ці чуе, як сіверам клятымДа сэрца крадзецца зіма?..А што там, за тым даляглядам, —Адказу няма i няма.1992
Стрэмка
Калі пералескам, між сосен,Блукаў на змярканні паэтІ слухаў вясны сугалоссе,І слухаў бясконцы сусвет, —Знянацку, гняўліва, сурова,Наўперак суладдзю ўсяму,З нябёсаў данеслася словаІ ўдарыла ў сэрца яму.Кальнула, як вострая стрэмка.Каб хто тады глянуў у твар —Напэўна, пазнаў бы на зрэнках,Балючы які быў удар!..Дадому ён сунуўся ценем,А ноччу — не сплюшчыў павек.Страшное было прасвятленне.Бязлітасны лесу быў здзек.З той даты, каб справіцца з болем,Ён варыць штовечар шалфей.А горычы — болей і болей.А стрэмка — глыбей і глыбей.Час вылечыць быў бы павінен.А вось жа бяссільны і ён.Не выме той стрэмкі, не выме.Не здыме той Божы праклён.1992
