Читать «П"яўка» онлайн - страница 9

Я прыспешыў крок. У некаторых дзяўчат ваяўніча ўзнімаліся аголеныя грудзі з ушытымі ў іх сіліконавымі трансплантантамі. Адна была зусім без трусікаў у лёгкім хітончыку, нагу, сагнуўшы ў калене, яна знарок паставіла на прыступку так, што была бачная каляровая татуіроўка на верхняй частцы бледнага, незагарэлага бядра.

Нягледзячы на мой маскіравальны камуфляж, Джэма беспамылкова пазнала мяне. У гандляроў і прастытутак цупкая памяць.

“Прывітанне, Берташ! — захіхікала яна і па-змоўніцку зашаптала ў вуха. — Цябе вэндзілі? Ці ты хаваешся ад падатказбіральнікаў?” “Дабрыдзень, Джэма, — стрымана павітаўся я.” “Можа, зробім шпацыр да цябе? — Ты ў настроі?” “Не так часта, — сказаў я, абыходзячы яе па крывой. — Прабач, Джэма.”

Я зірнуў на мулатку больш уважліва. Нават за тыя два-тры дні, калі я завёў яе да сябе на ноч, яна адчувальна дэградавала. І хоць на яе руках я не ўбачыў слядоў ад шпрыца, яна выглядала значна горш: скура на прыкметна азызлым твары набыла нездаровае адценне, па кутках пажадлівага роту з’явіліся зморшчыны, а ёй жа, як я ведаў, толькі крыху за дваццаць. Урэшце здагадка напрошвалася сама — дзяўчыну губіў алкаголь.

“Я заняты, Джэма. Другім разам.”

Яна не настойвала, у іх гэта, дарэчы, не прынята.

Я зноў рухаўся да выхаду з пераходу, і натоўп абцякаў мяне з бакоў. К ночы ўсе спяшаліся да-дому. Мой надалоннік раптам засігналіў.

“Гэта зноў Джэма, — пачуў я голас мулаткі. — Мы ж абмяняліся тэлефонамі — памятаеш? Твой мабільнік у мяне на...” “Што ты хочаш, Джэма?” — незадаволена перапыніў я.

“За табой хвост.” “Ты ўпэўнена?” — праз паўзу пацікавіўся я.

“У мяне вока вострае.” “Штучнік?”

“Не. Іх двое. Мужчына і жанчына. Белыя. Яны цябе адсочваюць.” “Як яны выглядаюць?” — спытаў я.

“Мужчына цяжкаваты. За трыста фунтаў. Жанчына ў хіджабу, зялёнай сукенцы. Але яна, мяр-кую, не мусульманка. Высокая, хударлявая. На мадэль можа і не цягне, але — супер.” “Досыць, — сказаў я. — Дзякуй, Джэма.”

Я ўстрывожыўся. Служба бяспекі выяўляе сябе заўсёды раптоўна, калі чарговая яе ахвяра нават не падазрае пра блізкі напад і не чакае яго. Так, раптоўна, забралі майго бацьку —

шараговага навукоўцу, які займаўся тэхнічнымі распрацоўкамі, але, на бяду, меў дапытлівы розум і схільнасць да нетрадыцыйных ідэй. Ён зацікавіўся квантавай фізікай, тарсіённымі палямі, ва-

куумам, гравітацыяй, урэшце, уфалогіяй, парапсіхалогіяй — што ўжо даўно было пад забаронай. Больш я яго не бачыў, а ў яго распрацоўках пакрысе, прынамсі ў большасці, разабраўся сам, а “флэшкі”, памерам з вітамінную капсулу, з запісамі яго работ я здолеў схаваць засыпанымі ў цукар. Іх не знайшлі пры вобыску.