Читать «Новыя прыгоды Несцеркі» онлайн - страница 7
Уладзімір Бутрамееў
Брындзюкоўна. А не патрэбен, дык і нечага бегаць!
Несцерка. Ціха, ціха, бабы, ціха, гаспадынька.
Брындзюкоўна. А чаго гэтая макрахвостка лезе да чужога!
Несцерка. Ціха, гаспадынька, — дай слова сказаць. Не так сабе мы зайшлі — я вось да яе работнікам наняўся. Паперу трэба выправіць на гэта…
Брындзюкоўна. Ёй бы жарабца ў работнікі!
Малання. А цябе б самую замест валоў запрэгчы.
Брындзюкоўна. А ты…
Несцерка. Ціха, ціха, вось напіша пан бургамістр паперу — мы і пойдзем. Гэй, ваша светласць, вылазь!
Бургамістр. Не крычы! Тут я гаспадар! Дзе хачу, там і сяджу.
Малання
Бургамістр вылазіць, ставіць пячатку. Малання хоча забраць паперу, але ён не дае.
Бургамістр. Гэта яшчэ ў пісара запісаць трэба. I пошліну заплаціць. Прыходзьце заўтра.
Малання. Пішыце што трэба — колькі да вас хадзіць!
Бургамістр. Пойдзем, калі пісар на месцы — усё і аформім.
Бургамістр выходзіць разам з Маланняй.
Брындзюкоўна. Вось верціхвостка! Вось няшчасце на маю галаву, сораму — на ўвесь горад! Гэта ж падумаць — мяне, бургамістаршу, на гэтую верціхвостку памяняць!
Несцерка. Э-э, хто без граха. Чужая жонка мёдам мазана, а свая смалой.
Брындзюкоўна. Божа, замучылася. Раней, калі гандлявалі, як добра ўсё было — а як вылезлі ў гэтыя бургамістры — і пайшло, і паехала, і пакацілася!
Несцерка. Здараецца. Ад вялікага звання кроў пачынае кіпець. Але ёсць ад гэтага адзін сродак…
Брындзюкоўна. Які сродак? Што толькі я не рабіла — і травы варыла, і да шаптух хадзіла — які сродак, скажы, мілы чалавек?
Несцерка. Сродак верны. Але задатачак бы наперад…
Брындзюкоўна. Наперад толькі дзеўкі жэняцца. Калі дапаможа — не пашкадую грошай, век памятаць будзеш.
Несцерка. Ды я цябе і так не забуду
Брындзюкоўна. А як жа гэта зрабіць?
Несцерка. Кухонным нажом. Навастрыць перад гэтым, і тры разы плюнуць на яго — інакш не атрымаецца. Ну, а мужа падпаі — каб не пачуў.
Брындзюкоўна. Ну, гэта ўжо не дурніца, сама ведаю.
Несцерка. Гэй, куды так хутка? Вось праўда, ахвота горш няволі.
Карціна чацвёртая
Добра прыбраны пакой. За перагародкай бачны ложак, стол, шафа, буфет, насупраць печка. Частка сцэны — вуліца, ганак, насупраць відаць лесвіца на гару, бачна адрына. Сцяна хаты выходзіць на першы план так, што заслона можа закрываць толькі частку сцэны — вуліцу або хату. У пакоі Малання. Яна паглядае ў акно, кагосьці чакае.
Малання
Не закрыю на ноч дзверы,
Няхай будзе халадок.
Каб хадзілі кавалеры
I насілі мне мядок.
Нехта грукае ў дзверы, Малання выглядае ў акно.
А Божачка, і прынёс жа цябе чорт за пазухай
Бургамістр. Добры вечар, пані Малання. Як жывяце?
Малання. Вядома ж — жыццё ўдавы невясёлае. Сядайце, калі ласка, гарбаты пап’яце?