Читать «Новыя прыгоды Несцеркі» онлайн - страница 8
Уладзімір Бутрамееў
Бургамістр. Гарбаты, ды з цукрам, а самі пані Малання саладзей за той цукар.
Малання. Вы ўсё жартуеце, а як Брындзюкоўна прыйдзе — зноў пад стол.
Бургамістр. Пані Малання прыдумае — пад стол. Паперка патрэбная звалілася — вось і прыйшлося падняць.
Малання. То вы ўсе свае паперы пад сталом пішаце?
Бургамістр. Улада, пані Малання, ведае, дзе што пісаць. Ва ўлады ўсюды клопат. Вось і да вас сягоння не так сабе.
Бургамістр пакрыху падсоўвае сваё крэсла да Маланні, а яна пакрыху адсоўвае.
Малання. Які ж у вас да мяне клопат?
Бургамістр дастае паперку і здалёк паказвае яе. Цяпер Малання падсоўвае сваё крэсла, а Бургамістр адсоўваецца.
Што гэта ў вас?
Бургамістр. Ды так, паперка адна.
Малання. Пакажыце.
Бургамістр. І з пячаткаю, і ўсё як трэба.
Малання. Дайце, дайце паглядзець.
Бургамістр перастае адсоўваць крэсла, Малання падсоўваецца, потым перасядае на калені да бургамістра і забірае паперу.
(Спявае.)
Аддала ў салдаты Ваню,
Не качала галавой.
Была дзяўчынкаю — гуляла.
Пагуляю і ўдавой.
Пачынае танцаваць і спяваць разам з Бургамістрам.
Бургамістр.
Для цябе стараюся,
Раскраса-красавіца,
Ты ж мяне кахаць не хочаш,
Што не падабаецца?
Малання.
Ты малы і пузаты
I нізкага росту.
Цябе трэба ўтапіць
З высокага мосту.
Бургамістр.
Як мае чырвонцы брала,
Губы не крывіла,
А цяпер пускаць не хочаш,
Нячыстая сіла.
Малання.
А я грошы брала, брала.
Усё жартам выдавала.
Ды ты стары, як калода,
А я млада, як ягода.
У час танца Бургамістр ловіць Маланню і пачынае абдымаць яе. Тут нехта грукоча ў дзверы.
Бургамістр. Каго гэта нясе?
Малання. Мо зноў Брындзюкоўна?
Бургамістр. Э-э, куды ж гэта мне?
Малання. Бач ты, прывык. Лезь сюды, потым у сенцы выкіну.
Бярэ мех, Бургамістр залазіць. Яна завязвае і ставіць ля дзвярэй. Выглядвае ў акно, прыхарошваецца, адчыняе. Уваходзіць пан Пшэбыеўскі.
Добры вечар, пан Пшэбыеўскі!
Пшэбыеўскі. Вітанне пані Маланні. Пані выглядае, што тая кветка, з ёю і дзень, і вечар добры.
Малання. Праходзьце, праходзьце. Я гэтак чакала, сядайце.
Малання дастае з печы гуся, з шафы віно. У гэты час на вуліцы з’яўляецца Несцерка, ён бачыць усё праз акно.
Частуйцеся, калі ласка.
Пшэбыеўскі. Дзенькуем
Яны выпіваюць віно.
Малання. Ах, як вы ўсё гаворыце, якія ў пана манеры.
Несцерка
Пшэбыеўскі
Малання
Несцерка. Што лаешся, маладзіца, — хіба забылася, як у бургамістра паперу пісалі?
Малання. А, работнічак? Што трэба?
Несцерка. Вядома, што. Наняўся — прадаўся. З рукамі, нагамі — але і з вантробамі. А яны — вантробы — павячэраць патрабуюць. Ды і пераначаваць бы не шкодзіла.
Малання. Бач ты — павячэраць. Але раз ужо наняўся, занясі гэты мех да бургамістра — скажаш, плата за падаткі. Ды на вось посцілку — пераспіш на сене. А як заўтра дровы ўсе паколеш, то будзе і вячэра і сняданак.