Читать «Гарцунок-10» онлайн - страница 4
Unknown
Бачна, што качан не наш.
Я ж не еду, а цягнуся.
Перасяду,- кажа вусень.
Як на новы сеў качан,
Пацямнела у вачах.
Па бульбоўніку за грады
Той качан памчаўся раптам.
Не лісце на ім - калючкі.
Ездаку пякло пякуча.
I калючы той качан
Проста ў.лес яго імчаў.
Быў яздок і сам не рад:
«Трэба быць далей ад град».
`
Ен у доме, у зацішшы,
Жыў вады цішэй.
Хоць вяліся побач мышы,
Не лавіў мышэй.
`
Паганяе часам мушку,
Курыцу: «Акыш!»
I паўзла за ім мянушка
«Кот Нелавімыш».
`
Дом нібы і адмысловы,
А жыцце - не мед.
I падаўся ў рыбаловы
Рыжавусы кот.
`
Накапаў адранку банку
Тлустых чарвякоў:
«Можа, пару да сняданку
Зловім акунькоў».
`
Адшукаў вудзільна недзе
У глыбі лясной.
Нес - хапалася за неба
Кончыкам яно.
`
Ля ракі народу поўна
(Во як позна спаць!):
Шчанюкі з катамі побач
З вудамі сядзяць.
`
Сам на беразе прысеў ен,
Вудаю махнуў
Так, што лескаю суседа
Зачапіў спіну.
`
Той паморшчыўся нервова,
Але дараваў.
Балазе шчанячай новай
Світкі не парваў.
`
Кот яшчэ раз замахнуўся,
Аж запеў кручок.
Нехта нават усміхнуўся:
«Ну і навічок!»
`
Кот жа раптам як заплача,
Ды балюча так:
Адарваў сабе, бядача,
Трэба ж, паўхваста.
`
Пакруціў ен вус свой рыжы:
«Хвост, ен адрасце.
Але йсці дамоў без рыбы
Ці не горшы здзек?!»
`
Зашпіліў тужэй папружку -
Голад у ката.
Тут шчанюк яму на вушка
Нешта пашаптаў.
`
Тут жа вуду кінуў-рынуў
ІПустры навічок
I на вус даўжэзны рыжы
Начапіў кручок.
`
Вус закінуў і чакае,
I не гляне ўбок.
«Дзе ж тут рыбіна якая,
Хоць бы акунек?»
`
Бачыць:
Падыходзіць рыба
Ды як тузане -
Ледзьве згледзеў вус свой рыжы
Кот на рыжым дне.
`
Зноў заенчыў і ад болю
Ен пачаў скакаць.
Пасмяяўся нехта:
«Болей Слухай шчанюка!»
`
Але йсці дамоў без рыбы
Яшчэ горшы здзек.
Мо схадзіць купіць на рынак?
Але грошы дзе?
`
Даць бы добрае папружкі
ІПчанюку таму.
Тут другі сусед на вушка
Пашаптаў яму:
`
«Ну, чаго ты ныеш-плачаш?
Маеш чарвякоў,
I ў цябе на лапах, бачыш,
Вунь колькі кручкоў».
`
«Гэты, пэўна ж, кажа праўду.
Хлопец, бачна, свой»,-
Калі добрая парада,
Хто не рады ей?!
`
«I акунь, і лінь хай знаюць,
Будуць на кручку»,-
I на кіпцікі чапляе
Кот па чарвяку.
`
Хвілі цягнуцца марудна,
Кот аж прыдрамаў.
Надыходзіць час палудны,
Клеву ўсе няма.
`
На губе чыейсьці плаваў
Адарваны вус.
Тут спыніўся каля лапы
Здаравяк- мянтуз.
`
Чарвякоў ен змерыў вокам,
Тузануў. I так -
Па вадзе цягнуў глыбока
Той мянтуз ката.
`
Бедалагу так натузаў,
Ведама, мянтуз.
Стаўся страхам, нават гузам
Той кату канфуз.
`
«Не, не трэба мне нічога.
Лепш спакой і ціш!» -
У сабачы трапіў човен
Кот Нелавімыш.
`
Ледзь прамуркаў з перапуду
Толькі пару слоў:
«Рыбы больш лавіць не буду.
Я не рыбалоў!…»
`
Паламаў са злосці вуду,
Кроплі строс з вушэй:
«Рыбы болып лавіць не буду,
Лепш лавіць мышэй!»
КАЗКА ЗІМОВАЙ ГАРЫ
Вось дык разгон!… Аж снег курыць,
Імчацца хораша з гары!
`
Гара сустрэлася з гарой?
- Вітаю вас! - мядзведзь зароў.
`
I ў лесе добра сябра мець,
На лыжы тут жа стаў мядзведзь.
`
Зайздросцяць з-за кустоў звяры:
Мядзведзь спускаецца з гары!
`
I іх паклікала гара -
Катацца весела сябрам.
`
Згасала дзеннае святло,
За дрэвы сонца заплыло.
`
Ужо развітвацца пара.
Шкада развітвацца сябрам.
`
`
Дзе жыве кравец Каняўскі?
