Читать «Гарцунок-10» онлайн - страница 3
Unknown
Раз - і зірнула лісце
Зеленавока на свет.
Два - і струменьчыкаў ніці
ІПыць пачалі па траве.
Тры - вытанцоўвае кропля
Звонка ў балейцы пустой.
Ну а чатыры - на кроне
Чорненькі свіснуў свісток.
Пяць - мыюць кветкі пялесткі,
Вушы скрабуць лапухі.
Шэсць - гэта зноўку над вескай
Воблака вырас пухір.
Сем - сем глыткоў каляровых
Вып'е вяселка з ракі.
Восем - з-пад сховаў імховых
Вылезуць баравікі.
Дзевяць - і сонейка ўзыдзе.
Дзесяць - і спыніцца дождж.
Што ж ты спыніўся?
У крыўдзе
Луг на цябе і садок.
Просіць гародчык вачыма:
«Цепленькі, што ж ты аціх?»
Дожджык лічыць вучылі
Толькі да дзесяці.
`
Вяселы плескат нашых рэк
Прывез з сабою я ў Артэк.
`
Узяў і водару бароў,
I рэха нашых вечароў.
`
Прывез да мора ўсе,
а там
Падараваў сваім сябрам.
`
3 усіх шырот, куткоў зямных
Мы ў хвалях стрэліся адных.
`
I сонца ў нас адно было,
I дружбы шчырае святло.
`
Гулялі хвалі,
і касцер
Узносіў іскры аж да зор.
`
…Мяне пісьмо знайшло зімой,
З Берліна піша сябра мой:
«Я чую плескат вашых рэк,
I водар смаляных бароў,
I рэха вашых вечароў.
Здружыў навечна нас Артэк!»
`
З чароту выплывае лодка,
Калыша лотаці агні.
Па легкай плыні
шлях кароткі
I плеск вясла у цішыні.
`
Няма спакою рыбалову,
Свіргоча леска -
Ўзмах і ўзмах.
Даўно прабегла дня палова,
А ўлову ўсе яшчэ няма.
`
Ды толькі сумаваць не варта,
Удача побач, недзе тут,
Хоць лодкі ранішні маршрут
Шчупак заблытаў хітравата.
`
I сэрца у грудзях заб'ецца,
Аж пасвятлее дно ракі,
Як плотка ў лодцы страпянецца,
Вяселкай бліснуць плаўнікі.
`
Шчыруе цішыня наўкола,
Смяюцца лотаці агні.
I плескае вясло вясела
У цішыні, у цішыні…
`
Пафарбуе ў чырвань твары,
Фарбы лета ўспамяне.
Як з вушанкі,
з белай хмары
Белым роем сыпане.
`
Панясуць той рой імкліва
Па шляхах усіх вятры
На лясы,
гароды,
нівы,
На пагоркі і двары.
`
Снежна…
Гонка мчацца санкі,
Глухне пошум баравы.
I зрываецца вушанка
Снежнай птушкай з галавы.
`
ДЗІЎНЫ КАВАЛЬ
Белы каваль Мароз,
Зноў ты куеш няспынна.
Зноў над кавадлам занес
Молат свой слынны.
`
У белай акоўцы бары
Сыплюць мяцеліцай зораў.
Белым агнем гарыць
Белы твой горан.
`
Стукнуў і раз і два -
Белыя выкаваў рэйкі.
Ты мне сцяжынку ўкаваў,
Ты закаваў маю рэчку.
`
Срэбрам акоўваеш ты Вокны,
карнізы
і дзверы.
Срэбныя круціш вінты,
Срэбныя клеіш шпалеры.
`
Днем ты і ноччу куеш,
Грукаеш ты несціхана.
Дзякуй, што й боты мае
Белым агнем падкаваны!
`
Усе нібы намалявана
На полі белага лістка:
I гэта снежная паляна,
I след вяселы беляка.
`
I куст, і дрэва заміраюць,
З галінак снег паабвісаў.
Тут скрозь -
ад краю і да краю -
Ляжыць спакою паласа.
`
Калі ж патухнуць зоры ранкам
Па гэтай соннай паласе,
Аддаўшы цішу калыханкам,
Блукае снежань-дрывасек.
`
Ен дзень усмешкаю вітае,
Зімой закалыханы ен.
Камель ямчэйшы выбірае
I слухае знаемы звон.
`
Вятрэц галінкі не калыша,
Зарой праменіцца кара.
I адлятае ў гэту цішу
Апошні ліст календара.
`
Ехаў вусень -
Не, не ў сне! -
На капусным качане.
Позні час
Ці ранні час -
Цяжка коціцца качан.
Стогнуць і скрыпяць лісты.
Брыдка ад такой язды.
На гародняй той вярсце
Шустры хтось пратупацеў.
Штосьці чмыхаў:
Чмых ды чмых.
Быў качан з найхуткіх тых.
- Нейкі шэры ен, аднак,
