Читать «Гронкi гневу (на белорусском языке)» онлайн - страница 302

- Мне ўжо лепш, - сказала яна. - Гэта толькi хвiлiнку было.

Жанчыны не адпускалi яе.

- Ногi ў гарачую ваду, - павучальна сказала мацi. Яны памаглi Ружы Сарона падняцца па сходках у вагон.

- Вы разатрыце яе добра, - параiла мiсiс Уэйнрайт. - А я ў печы запалю. Яна ўсунула ў топку апошняе сучча i распалiла моцны агонь.

Дождж ужо лiў як з вядра, па даху забегалi патокi вады. Мацi падняла вочы ўгору.

- Дзякуй богу, дах цэлы, - сказала яна. - Палаткi, якiя б яны нi былi добрыя, усё роўна працякаюць. Многа вады не стаўце, мiсiс Уэйнрайт.

Ружа Сарона нерухома ляжала на матрацы. Яна дазволiла зняць з сябе туфлi i расцерцi ногi. Мiсiс Уэйнрайт нахiлiлася над ёю:

- Боляў не адчуваеш?

- Не. Проста нездаровiцца. Нядобра мне.

- У мяне ёсць болесуцiшальнае i солi, - сказала мiсiс Уэйнрайт. - Калi трэба, бярыце, прашу вас. Калi ласка.

Ружа Сарона закалацiлася ўсiм целам.

- Укрый мяне, ма, мне холадна. - Мацi сабрала ўсе коўдры i навалiла на дачку. Дождж гучна барабанiў па даху.

Вярнулiся збiральнiкi палiва з вялiкiмi ахапкамi сучча. З iх капелюшоў i пiнжакоў сцякала вада.

- Ну i лiвень! - сказаў бацька. - Мiгам вымачыў наскрозь.

Мацi сказала:

- Вы б яшчэ схадзiлi. Сушняк хутка прагарыць. Як бачыш сцямнее. - Руцi з Уiнфiлдам прыйшлi мокрыя да нiткi, скiнулi свае ношы на кучу сучча i павярнулiся да выхаду. - Не iдзiце больш, - спынiла iх мацi. - Хадзiце да печкi, пасушыцеся.

Усё навокал серабрылася ад дажджу, мокрыя сцежкi блiшчалi. Кусты бавоўнiку з кожнай гадзiнай рабiлiся ўсё чарнейшымi i быццам скурчвалiся. Бацька, Эл i дзядзька Джон зноў i зноў хадзiлi ў вербалоззе i вярталiся адтуль з абярэмкамi ламачча. Яны скiдалi яго каля дзвярэй у кучу, пакуль яна не паднялася пад самую столь, i толькi тады вырашылi больш не хадзiць i падышлi да печкi.

Вада з капелюшоў сцякала iм на плечы. Крыссе пiнжакоў было мокрае, хоць выкручвай, у чаравiках пры хадзе хлюпала.

- Ну добра, хопiць. А зараз скiдайце з сябе ўсё, - скамандавала мацi. - Я вам каву зварыла. Пераапранайцеся - вунь сухiя камбiнезоны. Ну давайце, не стойце.

Змерклася рана. Людзi забiлiся ў вагоны i сядзелi там, прыслухоўваючыся да шуму i плёскату вады на дахах.

РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ДЗЕВЯТЫ

З боку акiяна насунулiся i паплылi над высокiмi гарамi i над далiнамi ўзбярэжжа шэрыя хмары. Увышынi вецер дзьмуў шалёна i бязгучна, у хмызе ён свiстаў, у лясах завываў. Хмары цягнулiся рванымi шматкамi, клубамi, слаямi, прымалi выгляд шэрых скал, а потым злiлiся ў адно i нiзка павiслi на захадзе над зямлёю. Раптам вецер сцiх, пакiнуўшы пасля сябе густую, шчыльную навiсь хмар. Спачатку дождж налятаў перагонамi - то перастане, то хлыне лiўнем, а потым мала-памалу ён стаў раўнамерным: дробныя кроплi i iх аднастайны дробат дождж нiбы шэрая заслона перад вачамi, дождж, якi ператварыў дзень у вечар. Сухая зямля ўсмоктвала вiльгаць i паступова чарнела. Зямля пiла дождж два днi, пакуль не наталiла смагу. Тады пачалi ўзнiкаць лужыны, а ў нiзiнах на палях азярыны. Мутная вада ў iх падымалася ўсё вышэй i вышэй, i ўпарты дождж хвастаў яе блiскатлiвую паверхню. Нарэшце горы перанасыцiлiся вадой, i па схiлах пабеглi ручаi, злiлiся ў патокi, якiя з ровам хлынулi па цяснiнах у далiны. А дождж усё хвастаў i хвастаў. Ручаi i невялiкiя рэчкi ўзнiмалiся ў берагах, падмывалi дрэвы, вымушаючы вербы нiзка згiнацца i тапiць свае лозы ў вадзе, вырывалi з карэннем таполi i валiлi iх. Каламутная вада вiравала i бурлiла, падступала да самых берагоў i нарэшце хлынула на палi, у сады, на ўчасткi, дзе чарнелi голыя кусты бавоўнiку. Роўныя палi ператварылiся ў азёры, шырокiя, шэрыя, i дождж безупынна рашацiў iх паверхню. Потым залiло шашэйныя дарогi, машыны марудна рухалiся па iх, рассякаючы носам ваду i пакiдаючы за сабой каламутны, пенiсты след. Зямля цiха гаманiла пад ударамi дажджу, а ручаi i рэчкi раўлi пад напорам бурлiвых патокаў з гор.