Читать «Чазенія» онлайн - страница 20
Уладзімір Караткевіч
– Не, не загінула яшчэ каханне! "Гарачэй і мацней, чым Рамэа Джульету". Пры такой справе цікава, чаму нашы ВНУ пастаўляюць спецыялістаў, а не сыравіну для могілак?.. Я разумею вас, я, праўнук жандарскага палкоўніка, сасланага за каханне. "Праз буры і змрок на кахання агонь". "Клоцікаў трэск і кітоў плеск".
– Балаболка ты, – сказаў Будрыс. – Ты проста звычайны паршывы балабон...
Вецер напоўніў ветразь. Яхта паляцела, нібы пушчаная з цецівы страла.
– Слухай каманду, – сказаў Паўлаў, – ты, дохлы васьміног, якога выкінула цунамі! Ану, на борт!
– Ёсць!
– ...сэр.
– Ёсць, сэр.
– Калючую жывародку акулу табе ў зад! Усе сто дваццаць пяць сантыметраў яе калючак, пратухлая марская капуста!.. А шторм будзе... Добра, калі паспеем схавацца за востраў Рагвольд.
– Але ж адтуль яшчэ...
– Я не павязу вас далей, вы, сіні краб... Тапіцца разам – маё сяброўства не заходзіць так далёка... Адкінься!
– Ёсць.
– ...сэр.
Сапраўды, было падобна, што збіраецца на шторм.
– Я завязу вас на Рагвольд і выкіну там, як сапсуты ўлоў. Сёння ў мяне быў капітан малога рыбалоўнага сейнера Іван Няпіпіва... Запарожскі казак.
Сінія бясстрашныя вочы глядзелі на пагрозлівы захад, што абяцаў небяспеку.
– Рыбалоўная фірма "Няпіпіва энд карпарэйшн". Калені ў трапангах, дно ў ахоцкіх крабах. Заўтра ён павінен быў ісці якраз на Тыгравую. Я ўспомніў і падумаў, што ён можа даставіць туды і гэты мех з сухапутным смеццем... А я перачакаю на востраве.
...Калі яны выйшлі з заліва ў мора, Будрыс адчуў трывогу. Мора было ўсё грыфельнае, уздыбленае, усё ва ўзвёртах і закалупінах, як кракадзілава скура. I над гэтым графітавым морам далёка ляжалі ліловыя, як слівы на блюдзе, астравы.
У гэтае змрочнае мора сядала трывожнае сонца.
Будрыс нічога не разумеў у мастацтве ваджэння яхтаў. Але тут нават ён адчуў нешта дзіўнае і рызыкоўнае ў паводзінах сябра.
Паўлаў нібы лавіў не дужа спрыяльны вецер, ішоў зігзагамі ("галсамі" гэта называецца, ці як?). Часам на гэтых паваротах яхта ледзь не чапляла ветразем за хвалю, і тады яны ўсім цяжарам навальваліся на ўздыблены над пучынаю борт.
Але ж затое яна і ляцела! Такога шалёнага лёту Севярыну ніколі не даводзілася бачыць у жыцці.
У водаваротах, у кіпенні пены, у ветры.
Моцна давала ў дно вада.
– Выціскаеш усё, што магчыма? – спытаў Будрыс.
Паўза.
– Вельмі баюся, – нечакана сказаў Васіль. – Будзе шторм. Вялікі. А нам яшчэ гадзіны тры хады...
– Вярнуцца?
– Вярнуцца – позна... I... сорамна.,
Вада ля бартоў была больш гучная, чым наводдаль. Патокі яе ляцелі на людзей.
– Дзякуй, браце, – сказаў Севярын.
– ...сэр, – праз зубы сказаў сябар.
– Дзякуй, сэр.
Дзіўна было бачыць над гэтым узбунтаваным, страшным морам спакойнае неба і далёкія сопкі берага, над якімі вісеў радок бялюткіх хмар. Як паралельна вісячая мантыя з гарнастая. Як стужка, што змяшчалі ля верхняга абрэзу старажытных гравюр. Так і хацелася напісаць на ёй, што менавіта намалявана на гэтым пейзажы.
– Давай, мілая! Давай, любенькая... Ну... ну... – праз зубы цадзіў Васіль. – Кальмары і зубастыя кіты!.. Баўтрамей, цюлень-акіба... Калі не пашанцуе, калі перакуліць – яхты не кідай. Трымайся за яе. Тады знойдуць. Яна – як канаючая чайка. А чалавечая галава на вадзе – тфу! Плявок. Вялікі шкляны кухтыль ад мярэжы. Чуеш?