Читать «Герастрат (на белорусском языке)» онлайн - страница 4

Яна павярнулася да мяне тварам i, каб захаваць прыстойнасць, какетлiва ўсмiхнулася:

- Ты лiчыш, што я прыгожая? Га? Лашчыш вока?

- Цябе гэта вельмi турбуе?

- Слухай, - спытала яна раптам абураным голасам, - i доўга ты хочаш, каб я так хадзiла?

- Сядзь.

Яна села на ложак, i мы моўчкi ўтаропiлiся адно на аднаго. У яе была гусiная скура. Было чуваць, як за сцяной тукае будзiльнiк. Раптам я сказаў:

- Развядзi ногi.

На нейкую долю секунды яна завагалася, але развяла. Я зiрнуў ёй памiж ног i пацягнуў носам паветра. I потым мяне разабраў смех, я зарагатаў - так моцна, што на вочы набеглi слёзы. Я адно паспеў ёй сказаць:

- Ды ты хоць сабе ўяўляеш?

I зноў пакацiўся ад смеху.

Яна паглядзела на мяне неяк аслупянела, потым густа пачырванела i сцiснула каленi.

- Поскудзь, - працадзiла яна праз зубы.

Але я зарагатаў яшчэ болей. Тады яна рэзка падскочыла i схапiла з крэсла свой станiк.

- Гэй, ну, - сказаў я, - яшчэ не ўсё скончана. Я дам табе пяцьдзесят франкаў, але за свае грошы я ўсё-ткi хачу нешта мець.

Яна знервавана схапiла майткi.

- З мяне досыць, зразумеў? Я не ведаю, што табе яшчэ трэба. I калi ты прымусiў мяне падняцца, каб тут здзекавацца з мяне...

Тады я выняў свой рэвальвер i выставiў перад ёю. Яна сур'ёзна зiрнула на мяне i моўчкi выпусцiла з рук майткi.

- Пахадзi, - сказаў я, - гуляй.

Яна гуляла яшчэ пяць хвiлiн. Тады я даў ёй свой кiй i прымусiў з iм пазабаўляцца. Калi я адчуў, што майткi ў мяне змакрэлi, я ўстаў i працягнуў ёй банкноту ў пяцьдзесят франкаў. Яна ўзяла.

- Да пабачэння, - сказаў я, - спадзяюся, за такую цану я не вельмi цябе натамiў.

Я пайшоў, пакiнуўшы яе голую пасярод пакоя, са станiкам у адной руцэ i пяцiдзесяцiфранкавай банкнотай у другой. Я не шкадаваў сваiх грошай: я яе ашаламiў, а такую пароду, як шлюхi, здзiвiць вельмi няпроста. Спускаючыся па лесвiцы, я падумаў: "Вось чаго б мне хацелася - здзiвiць iх усiх". Я радаваўся, як дзiця. З пакоя я прыхапiў з сабой кавалачак зялёнага мыла i, вярнуўшыся дахаты, доўга цёр яго пад цёплай вадой, пакуль ён не абярнуўся пад пальцамi ў танюткую плеўку, падобную да мятнага ледзяша, якi вельмi доўга смакталi.

Але ўначы я раптам прачнуўся i ўбачыў яе твар, i вочы, якiмi яна глядзела, калi я выняў гэтую штуку, i яе тлусты жывот, што падскокваў пры кожным кроку.

Якi ж я быў дурань, сказаў я сабе. I адчуў горкiя згрызоты: пакуль я быў там, я павiнен быў стрэлiць, прадзiравiць гэты жывот, як друшляк. Гэтаю ноччу i яшчэ тры ночы пасля мне ўвесь час снiлiся шэсць маленькiх чырвоных дзiрачак вакол пупа.

З таго часу я ўжо болей не выходзiў без рэвальвера. Я разглядаў у людзей спiны i па хадзе стараўся ўявiць, як бы яны ўпалi, каб я ў iх стрэлiў. У мяне тады ўзнiкла прывычка кожную нядзелю хадзiць да "Шатле" i чакаць заканчэння канцэрта класiчнай музыкi. Недзе каля шостай гадзiны я чуў званок, бiлецёркi адчынялi вялiкiя зашклёныя дзверы i замацоўвалi iх кручкамi. I тут пачыналася: натоўп выходзiў паволi; людзi iшлi, нiбы плылi, з вачыма, яшчэ поўнымi кроз, i сэрцамi, яшчэ поўнымi салодкiх пачуццяў. Многiя здзiўлена азiралiся вакол: вулiца, напэўна, здавалася iм нейкаю шызаю. I тады яны загадкава ўсмiхалiся: нiбыта вярталiся з нейкага iншага свету ў гэты. А ў гэтым iх чакаў я. Я соваў правую руку ў кiшэню i з усяе сiлы сцiскаў дзяржанне рэвальвера. Праз нейкi час я ўжо наяве бачыў, як пачынаю ў iх страляць. I яны сыпалiся, як гарох, падалi адзiн на аднаго, а тыя, хто выжыў, у панiцы кiдалiся назад у тэатр, у штурханiне разбiваючы ўшчэнт зашклёныя дзверы. Гэтая гульня мяне вельмi ўзбуджвала: урэшце ў мяне пачыналi дрыжаць рукi, i каб супакоiцца, я быў вымушаны iсцi да Дэера выпiць порцыю каньяку.