Читать «Доўгi пакой (на белорусском языке)» онлайн - страница 9

- Капiтан, я бачыў шмат ран ад куль трыццаць восьмага калiбру. Некалькi нават з'явiлася пасля стрэлу з майго рэвальвера. Але такiх не бачыў нiколi. Што за чорт, яна нават не круглая!

- Флетчэр, што ты хочаш гэтым сказаць? - раптам унутры Леапольда нешта зварухнулася, ён зноў адчуў прыток сiлы.

- Капiтан, дзiрка ў сукенцы намнога большая i рваная, чым адпаведная рана ў грудзях. Менавiта гэта я i хачу сказаць. Куля, ад якой яна загiнула, не магла ўтварыць такую дзiрку. Нi ў якiм разе. А гэта азначае, што яе не забiлi ў той момант, у якi, мы лiчылi, гэта павiнна было здарыцца.

Леапольд схапiў тэлефон i набраў вядомы яму нумар тэлефона ў гатэлi "Таўэрз".

- Спадзяюся, яны ўсталi сёння позна.

- Хто?

- Маладыя. - Леапольд пачаў рэзка гаварыць у слухаўку, называючы тэлефанiстцы прозвiшча таго, з кiм хацеў пагаварыць, i пачаў чакаць адказу. Прайшла цэлая хвiлiна, пакуль на тым канцы лiнii пачуўся заспаны голас Тэда Мора.

- Тэд, гэта я, Леапольд. Прабач, што патурбаваў.

Голас у трубцы апразу ж ажывiўся.

- Усё нармальна, капiтан. Я ж вам казаў тэлефанаваць, калi што трэба.

- Думаю, што такая патрэба ёсць. Вы з Вiкi, вiдаць, добра ведаеце, хто быў запрошаны на вяселле. Спытай яе i скажы, колькi сярод запрошаных было лекараў?

Тэд Мор адышоў на некалькi хвiлiн i зноў вярнуўся да тэлефона.

- Вiкi сказала, што вы другi, хто пытае пра гэта.

- Вось як? Хто ж быў першы?

- Монiка. Вечарам напярэдаднi вяселля, калi яна з'явiлася ў горадзе разам з доктарам Тэрзбi. Яна, як бы мiж iншым, спытала, цi зможа ён пазнаёмiцца на прыёме з iншымi медыкамi. Але Вiкi адказала, што больш лекараў не будзе. Зразумела, мы не пасылалi яму запрашэння, але з павагi да Монiкi пачалi настойваць, каб ён таксама прыйшоў.

- Значыць, пасля стрэлу яе агледзеў Тэрзбi? Нiхто iншы?

- Тэрзбi быў адзiны доктар. Ён сказаў нам выклiкаць "хуткую дапамогу" i сам суправаджаў яе да бальнiцы.

- Дзякуй, Тэд. Ты аказаўся неацэнным памочнiкам.

- Спадзяюся, што так, капiтан.

Леапольд павесiў слухаўку i павярнуўся тварам да Флетчэра.

- Так яно i ёсць. Яна падрыхтавала ўсё разам з гэтым малайцом Тэрзбi. Можаш аддаць наконт яго загад?

- Вядома, магу, - адказаў Флетчэр. Ён падышоў да тэлефона i набраў нумар дзяжурнага пакоя палiцыi. - Д-р Фелiкс Тэрзбi? Так, здаецца, яго завуць?

- Менавiта так. Адзiны доктар сярод гасцей, адзiны, хто мог дапамагчы Монiцы ў здзяйсненнi яе вар'яцкага плана помсты.

Флетчэр аддаў загад i павесiў слухаўку.

- Яны звяжуцца з гатэлем, у якiм ён жыве, i перазвоняць.

- Патэлефануй таксама камiсару. Паведамi яму, што мы атрымалi.

Флетчэр пачаў набiраць нумар тэлефона камiсара, але раптам спынiў палец у паветры.

- Што мы атрымалi, капiтан?

Камiсар сядзеў за сталом, не хаваючы незадаволенасцi тым, што яго выклiкалi ва ўправу ў выхадны дзень, i сумна слухаў iнфармацыю, падрыхтаваную Леапольдам i Флетчэрам. Нарэшце ён упёрся пальцамi ў стол i сказаў:

- Толькi той факт, што гэты д-р Тэрзбi, вiдаць, выехаў з горада, наўрад цi можа быць доказам яго вiны, капiтан. Як вы сцвярджаеце, жанчына заставалася жывой, пакуль яе не забiлi пазней - i што забiў яе Тэрзбi ў машыне "хуткай дапамогi". Але як ён мог гэта зрабiць з дапамогай рэвальвера, якi ўжо да таго часу перайшоў у рукi лейтэнанта Флетчэра i быў аформлены ў якасцi доказу? I як ён мог зрабiць той фатальны стрэл такiм чынам, што яго не пачулi санiтары, якiя былi ў машыне.