Читать «Порт у тумане (на белорусском языке)» онлайн - страница 34

Гранмэзон паказаў жэстам, што яму гэта ўсё роўна. Але сам Вялiкi Луi i з месца не скрануўся, усё адно як здранцвеў, - стаяў, апусцiўшы вочы.

- Пакуль што не, - буркнуў ён як звычайна.

- Заўважце, - сказаў мэр, - я зусiм не супраць таго, каб ён iшоў з вамi. I хачу, каб вы зафiксавалi гэты факт у сваёй памяцi i не закiдалi мне, што я ўстаўляю вам палкi ў колы... Я выклiкаў Вялiкага Луi для высвятлення некаторых акалiчнасцей... Калi ён пажадаў застацца ў мяне, значыцца, яму ёсць яшчэ што мне сказаць...

Аднак цяпер у вачах у мэра была трывога - не, панiка! Вялiкi Луi ўсмiхаўся з нейкiм жывёльным задавальненнем.

- Я пачакаю вас на вулiцы! - сказаў Мэгрэ матросу.

Але адказу камiсар не пачуў. Толькi мэр выцiснуў з сябе:

- Да сустрэчы, пан камiсар...

Дзверы былi адчыненыя. З кухнi прыйшла служанка i моўчкi, з незадаволеным тварам праводзiла Мэгрэ да дзвярэй вiлы, якiя адразу ж i зачынiла, толькi ён выйшаў.

Дарога была пустынная. Метраў за сто ад вiлы ў акне нейкага дома гарэла святло, i далей свяцiлiся агеньчыкi, але адлегласць памiж iмi была вельмi вялiкая: пабудовы ўздоўж дарогi Рыва-Бэла танулi ў велiзарных садах.

Засунуўшы рукi ў кiшэнi i ссутулiўшыся, Мэгрэ ступiў некалькi крокаў i апынуўся ў канцы садовага плота, за якiм пачыналася пустка. Усе вiстрэамскiя дамы цягнулiся ўздоўж дзюнаў. За садамi не было нiчога, апроч пяску i асакi.

У цемры з'явiлася чыясьцi постаць. Пачуўся голас:

- Гэта вы, камiсар...

- Люка? - адгукнуўся Мэгрэ.

Яны хутка сышлiся.

- Чалавек з драгi...

- Выйшаў адсюль? - перапынiў Мэгрэ.

- Не, яшчэ тут.

- Даўно?

- Не больш чвэрцi гадзiны... Адразу за вiлай.

- Праз плот пералез?

- Не... Здаецца, чакае некага... Я пачуў вашы крокi i пайшоў паглядзець...

- Вядзi...

Яны абышлi сад i апынулiся за вiлаю. Люка вылаяўся.

- Што такое?

- Яго тут болей няма...

- Ты ўпэўнены?

- Ён стаяў каля таго куста тамарыксу...

- Думаеш, зайшоў у дом?

- Не ведаю...

- Заставайся тут i не сыходзь з месца нi ў якiм выпадку...

Мэгрэ пабег да дарогi. Але i там нiкога не ўбачыў. У акне кабiнета вiднелася палоска святла, аднак да падаконнiка нельга было дацягнуцца.

Камiсар не стаў вагацца. Рашуча прайшоў праз увесь сад i пазванiў у дзверы. Служанка адчынiла амаль адразу.

- Здаецца, я пакiнуў у кабiнеце пана мэра люльку...

- Зараз пагляджу.

Яна пакiнула яго на ганку, але як толькi жанчына трохi адышла, камiсар увайшоў i, цiха падняўшыся на колькi прыступак, зазiрнуў у кабiнет.

Мэр па-ранейшаму сядзеў на сваiм месцы, выцягнуўшы ногi. Перад iм стаяў маленькi столiк, з другога боку якога сядзеў Вялiкi Луi. На столiку ляжалi шашкi.

Перасунуўшы шашку, былы катаржнiк усё адно як гаўкнуў:

- Ваш ход...

З раздражненнем гледзячы на служанку, якая марудлiва шукала яго люльку, мэр ледзь не сарваўся на крык:

- Ну, вы ж бачыце, што яе тут няма... Скажыце камiсару, што ён згубiў яе, мабыць, недзе на вулiцы... Ваш ход, Луi...

- А потым вы прынесяце нам выпiць! - самаўпэўнена, нахабна сказаў матрос.