Читать «Змагарныя дарогi (на белорусском языке)» онлайн - страница 117

Гэтак выбраны харчавы зь вялiкаю павагай, паволi кладзе на травiцу коц ды надта-ж асьцярожна разгортвае яго.

- Увага, хлопцы, увага! - падняўшы ўверх паказальны палец правае рукi й зрабiўшы позу, быццам той сьвятар на казаньнi, пачынае ўзьнёслым тонам. - У гэты ўрачысты момант, з ласкi самага добрага й ласкавага "фюрэра", вы маеце магчымасьць прыглядацца харчавому прадукту - гэтак званаму хлебу. Усе помняць, што такое хлеб i як яго есьцi?

З уданым зьдзiўленьнем, цесна абступiўшы харчавога, шасьцёрка маўчыць.

- Дык пытаюся яшчэ раз: цi ўсе ведаюць, што такое хлеб? Цi вы ўжо зусiм адвыклi ад яго й прывыкаць ня хочаце?

Сем пар вачэй упiваюцца ў падсохлую, чарнявую, быццам зямля, крохкую малую буханку хлеба, што ляжыць пасярод коца.

- Хлеб? - пытаецца адзiн з грымасай.

- Хлеб, кажаце? Запраўды ён?

- Гляньце, хлопцы! Далiбог, мусiць, хлеб!

- Ня можа быць!

- Як-жа не! Зiрнi вунь на гэны аб'ект. Да чаго ён падобны?

- Да цэглы.

- Эш, дурань ты. Гэта-ж хлеб!

- I хто-ж дасьць таму веры? Дай лепш панюхаем, цi запраўды ён, i тады будзем ведаць напэўна. - Гэтак сказаўшы, аўтар словаў намагаецца ўзяць баханку.

- Прэч, нячыстыя рукi! - крычыць харчавы i зноў зь вялiкай пашанай кладзе хлеб на месца. - Ёсьць якiя прапановы?

- Засушыць цэлую баханку, надзець на завостраны калочак i трымаць перад вачыма ўсiх ува ўсе часы дня й ночы, каб нiколi не забывалiся, як выглядае хлеб! - прапануе адзiн.

- Эх, братка, i зварыла-ж галава твая! Дык уночы-ж нехта ўкрадзе й зьесьць.

- Як украдзе? Вартавога паставiм!

- Дык вартавы й зьесьць, каб хутчэй варту мог скончыць i йсьцi спаць.

- Разумна гаворыш.

Усе дружна рагочуць.

- Дык ты-ж, харчавы, не марудзь надта. Дзялi ўжо.

- Усе згаджаюцца? - пытае харчавы.

- Дзялi! Дзялi! - крычаць.

- Добра, - кажа харчавы. - Воля народу - воля Бога. Калiсь Хрыстос надзялiў некалькiмi баханкамi колькi тысяч чалавек, а я-ж спадзяюся, што гэтай баханкай нас сямёх задаволю. Цьфу! Цьфу!

Харчавы быццам плюе на далонi й зь вялiкай павагаю закасвае рукавы, а хтосьцi ўжо падсоўвае яму нож. Нагiнаецца над баханкаю хлеба, вокам вымярае таўшчыню кавалкаў i пачынае рэзаць. Усе, нахiлiўшы галовы, уважна сочаць кожны рух нажа.

- Ты-ж глядзi, хаця ня крышы, - перасьцерагае нехта.

- Ня бойся. Нiводная макулiнка не змарнуецца.

Баханка ўжо парэзаная. Раптам рука з нажом павiсае ў паветры над парэзанымi кавалкамi. Харчавы вiнаватым позiркам акiдвае таварышоў.

- Ээээээ! Дык што-ж ты да сямi лiчыць не ўмееш?

- А дзе-ж ты двух падзеў?

- Браточкi, вiнаваты! - апраўдваецца харчавы з пакаяньнем. - I як гэта сталася, што пачынаў дзялiць на сем, а выйшла толькi пяць?

- Ты-ж скажы.

- А мо хто ня хоча хлеба?

- Хто не хоча хлеба? Руку ўверх!

Маўчаньне. Па тварах бегаюць усьмешкi.

- Э, браткi, - цярэбiць заклапочана галаву харчавы, - мусiць, мне давядзецца цяпер паварушыць мазгаўнiцай, як тут зь пяцi сем склеiць.

- Ну, дык хутчэй варушы, ды ўжо-ж надта не марудзь, бо зашмат мы возiмся.