Читать «Дэтэктыўны сюжэт» онлайн - страница 17

3-пад ног у іх раптам вылецела, шумна трапечучы крыламі, вялікая шэрая птушка, але Рэгіна нават не здрыганулася. Твар яе быў спахмурнелы і засяроджаны.

— Ну як, больш-менш? — спытаў Аль­берт, пільна ўзіраючыся ў жончын твар. — Толькі прашу, без суцяшальнай маны.

Яна кіўнула:

— Больш-менш. Працягвай.

— Табе сапраўды цікава?

— Сапраўды

— Я рады. Вось толькі хацеў бы ведаць, што ўсё ж такі на самай справе прымушала яе быць і палюбоўніцай, і жонкай? Як растлумачыць тое, што яна так апантана кідалася ўслед за мужам у бессаромную слодыч любоўных оргій?

— Ты вольны сам даць таму тлумачэнне. Ты аўтар, ты гаспадар.

— Каб жа так. Ты сама выдатна ведаеш, што гаспадаром тут з’яўляецца толькі ісціна. Калі грашыць супраць яе — твора не атрымаецца. А хто ведае псіхалогію жанчыны лепш, чым сама жанчына? Апроч таго — ты празаік, і не абы-які.

— I што з таго? Прычын можа быць безліч, і кожнай можна было б даць псіхалагічнае абгрунтаванне.

— I ўсё ж?

— Ну, хаця б тое, што яна адчувала сябе раздвоенай... любоў да Казіміра і ўсведамленне сваёй віны перад мужам.

Альберт у сумненні пакруціў галавой.

— У гэта цяжка паверыць. Любоў самае эгаістычнае, што ёсць у чалавеку.

— Магчыма. Але розныя бываюць душы.

— А ці нельга растлумачыць гэта самай што ні ёсць эратычнай пажадлівасцю? Жанчыны, якім за трыццаць з нечым, якраз і адметныя гэтымі, калі так можна сказаць, якасцямі.

— Я не думала, што ты такі вульгарны.

— Але ж мне патрэбна ісціна. Чаму яна адразу не сказала мужу ўсё, чаму не папрасіла разводу?

— Зноў-такі, тут знойдзецца безліч прычын. Адна з іх — Казімір не хацеў яе разводу.

— Але ж ён халасты, даволі забяспечаны. I любіць яе.

— Гэтага я не ведала.

— Я проста забыўся пра гэта сказаць.

— Тады тут толькі адзінае тлумачэнне - ён быў перакананы, што не здольны зрабіць яе шчаслівай.

— Што ж ім яшчэ трэба для шчасця?

— Магчыма, ён быў хворы на нейкую невылечную хваробу, ці нешта такое.

— Што ж, можа быць... — Альберт у задуменні ссунуў бровы. — Але давай вернемся да сюжэта.

— Даўно пара. Па праўдзе, я з нецярпеннем чакаю, чым скончыцца гэтая калізія.

— На жаль, я сам гэтага не ведаю. Але спадзяюся, разам мы знойдзем адзіны існы фінал. Значыць, наш няшчасны герой згубіў усякую ахвоту жыць, і думка пра смерць была для яго як прахалода. Але другая — што можа яны толькі і чакаюць яго смерці і будуць радавацца ёй — была нясцерпнай пакутай. Так, яна паплача над ім, паходзіць у жалобе і зноў кінецца ў абдымкі таго, хто разбіў іхняе ціхае, нібыта такое трывалае шчасце.

I разам зтым яшчэ цеплілася надзея, што сувязь Рэгіны з Казімірам трымаецца не на каханні: магчыма, гэта проста яе часовае захапленне, ці можа, ён быў гатовы дапусціць і гэта, у яе памуціўся розум. Патрэбен час, каб яна пераканалася ў гэтым. I ён цярпліва чакаў. Але ішоў час, і нічога не мянялася. I разам з тым, як ні дзіўна, адчуванне, што Рэгіна не кахае смуглявага, не знікала, наадварот, мацнела, перарастала ў перакананасць. Ён нават падвёў пад гэта выснову: палюбоўнік пры дапамозе нейкіх чараў ці напояў прываражыў яе.

— Наіўна, смешна і нелагічна, — перабіла яго яна. — Ён жа разумны чалавек. Пры чым тут чары, ведзьмаванне?