Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 36

З’яўленне ў яе пакойчыку людзей было промнем святла ў сённяшні хмурны дзень. Яна, як у лепшыя гады сваёй маладосці, калі даводзілася сустракаць пажаданых начальству гасцей, шырока развяла рукі ўбакі, заплюшчыла вочы і падалася ўперад. Звялымі губамі чмокнула ў шчаку Мармулка. Антон Паўлавіч, які ішоў следам, зразумеў усё на свой лад.

- Вядома, вось чаму ты хацеў быць апранутым ад Валянціна. I даўно гэта ў вас?

- Я пазнаёміўся з бабаю Жэняю, як толькі паступіў ва універсітэт. Ужо болей як шэсць гадоў.

- Багата часу прайшло, - усё з той жа іроніяй працягваў гутарку адвакат. - Вы свае адносіны зарэгістравалі ці проста так?..

- Ды не, што вы! Якая рэгістрацыя, - тут Мармулак зразумеў, што з яго проста смяюцца. - Вы што, мяне за дурня лічыце, ці як? Каб я...

- Супакойся. У жыцці ўсялякае бывае. Але давай хутчэй да справы. Мяне чакаюць кліенты.

- Баба Жэня, - звярнуўся да яе былы студэнт, якога яна не раз лупцавала шчоткаю і не баялася, што той можа адказаць. - Мы да вас па справе.

- Без былой падпольшчыцы ніхто не можа абысціся, - расквакталася старая ды падалася да тумбачкі. - У мяне тут ёсць кавалачак лівернай каўбаскі, - з гэтымі словамі яна паклала на стол нешта шэра-цёмнага колеру. Пакой запоўніў ванітоўны пах.

- Спадзяюся, хлопцы прынеслі з сабою па сто грамаў для апетыту.

Антон Паўлавіч палез у кішэню па насоўку. Мармулак атуліў нос рукавом.

- Кейс давай, старая карга! - адкінуўшы ўсялякія культурныя выкрунтасы са словамі, закрычаў адвакат.

- Пецечка, ты чаго мне немца сюды прывёў? Я ж іх, фашыстаў, у вайну сваімі рукамі душыла, і гэтага задушу.

Жанчына была настроена рашуча і па старой партызанскай звычцы ўхапілася за нож.

- Баба Жэня! Баба Жэня! Супакойцеся. Антон Паўлавіч - свой чалавек. Ен мяне ад турмы выратаваў.

- А чаго ён тут мне па-нямецку гергеча? "Кейс, кейс"... "Аўсвайс, аўсвайс"...

- Вы той чамадан збераглі?

- Голубе ты мой! - прыбіралынчыцу пацягнула на лірычны лад. - За каго ты мяне лічыш?! Не верыш слову старой баявой падполынчыцы?

- Верым, верым, - азваўся наваспечаны іншаземец. - Толькі паклажу хутчэй давай.

- Не загадвай мне тут, уласаўская морда, - тупнула нагою старая. - Я вас, гадаў, за тысячу кіламетраў нюхам чую... Даў мне Пецечка рэч на схову, яму і аддам.

Старая выйшла, а сэрца былога інваліда забілася ў хваляванні. "А калі там нічога няма? Калі хтосьці такі, як ён, праверыў, што там знаходзіцца, і з’ехаў ужо на Канары?"

Час цягнуўся неймаверна павольна. Мінула толькі пяць хвілін, а здавалася, што прайшло некалькі гадзін. Раптам дзверы адчыніліся і ў праёме з’явілася кучаравая галава.

- Ёсць тут мужчыны ці няма?

Антон Паўлавіч з Матылём, сапучы ды крэкчучы, зацягнулі дыпламат у пакой. Падняць яго аднаму было проста немагчыма.

- Давай, Пецечка, адчыняй сваю скрынку ды лічы свой капітал. Я нічога не брала.

Мармулак дрыготкімі рукамі пачаў адчыняць дыпламат. Яго напарнік лічыў, што грошы не могуць быць такімі цяжкімі, ды з’едліва пасміхаўся. У рэшце рэшт, шчоўкнулі замкі і кейс адкрыўся. У вачах адваката і былога падсуднага зазелянела.