Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 34

- О! - прагудзеў Антон Паўлавіч. - Гэта істотна мяняе сітуацыю... Крахаборы, крахаборы, - ён стаў мераць пакой. - Вакол адны крахаборы. Але ўсё роўна паперы не псуй. Можа, дзеля чаго спатрэбіцца. У гэтым выпадку ўсё чыніцца проста і нецікава. Пасылаем іх на "Дынама" і паведамляем ананімна кампетэнтным органам. Усё творыцца чыстымі рукамі.

- Прымаецца, - радасна ўскрыкнуў Матыль і распачаў адбіраць лішнія паперкі.

Вярнуліся Піцькін і Мышкаловіч. На іх тварах было напісана, што ўсё падрыхтавана на "выдатна". Найбольшае задавальненне меў радавы Мышкаловіч. "За мужнасць і геройства, праяўленыя пры затрыманні арганізаванага бандфармавання" яго ўзнагародзілі імянным свістком і ўручылі каштоўны падарунак - боты. Начальнік раённага аддзела, у якім служылі міліцыянты, атрымаў ганаровую грамату. Начальнік аддзела па барацьбе з арганізаванай злачыннасцю пры міністэрстве, з-за адсутнасці ў дзяржаве медалёў, меў павышэнне па службе і значную грашовую прэмію.

- Так, калегі па справе, - каб мець больш сур’ёзны выгляд, павесіў на нос акуляры Антон Паўлавіч. - Бачу, што да аперацыі ў нас усё падрыхтавана...

- Хлопцы нават на відэакамеру будуць здымаць, - пахваліўся сяржант Піцькін.

- Значыць, поспех гарантаваны.

- Працуем чыста.

- Аж занадта, - зняў акуляры адвакат. - Куды свой арсенал дзелі, працаўнічкі?

Міліцыянты пераглянуліся, потым скіравалі свае позіркі на Мармулка.

- Здаў?

- Я? - вочы небаракі пакруглелі і сталі падобныя на вочы перапуджанага ката. - Каб мне з гэтага месца не сысці.

- Супакойцеся, калегі! Справа ў іншым. Дзядуля аднёс ваш арсенал да сваёй каханкі, а тая палічыла, што ён здраджвае ёй са сваёй жонкаю, і напісала на дзеда ў міліцыю скаргу. Вашаму начальству. Праўда, прозвішчаў вашых яна не ведае. На месца, так сказаць, здарэння яшчэ ніхто не выязджаў. Таму вам неабходна спяшацца.

Мышкаловіч ірвануўся да дзвярэй.

- Куды? - ускрыкнуў адвакат.

- Што гэта значыць - куды? Сам сказаў спяшацца.

- Пачакайце, пацерпіць. Паўгадзіны туды, паўгадзіны сюды - нічога не зменіцца, - прымірэнча сказаў Мармулак.

- Сапраўды, супакойся, - умяшаўся ў гутарку Піцькін. - Можа, лепш прадаць зброю тут, у сваім аддзеле? Упэўнены, умомант разбяруць.

- Разбяруць, разбяруць, а чым заплацяць? - катэгарычна запярэчыў Мышкаловіч. - "Зайчыкамі". У лепшым выпадку. Іншыя будуць сунуць свісткі, боты, гумовыя палкі, партупеі.

- Згодзен, згодзен, - пагадзіўся сяржант і даўся дзіву, што радавы яшчэ можа думаць. - Праз паўгадзіны так і зробім.

- Рады, што вы знайшлі паразуменне, - дыпламатычна падвёў вынікі іх спрэчкі Антон Паўлавіч ды зазначыў: - Калі ў будучым у вас узнікнуць праблемы, звяртайцеся. Я да вашых паслугаў

- Абавязкова, - узрадаваўся сяржант. - Дзякуем.

- Тады наперад. Не будзем губляць час.

Мармулак сеў у фатэль адваката і ўпершыню за апошні месяц адчуў стому ва ўсім целе.

Пракурор Суровых сядзеў за сталом і з важным выглядам маляваў чорцікаў. Мышкаловіч адчыніў дзверы, няспешна падышоў да стала. Гаспадар кабінета пільна глянуў паверх акуляраў і спакойна працягваў занятак: дамалёўваў супастату рогі.