Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 35

- Тут я вам нешта павінен перадаць, - неяк няўпэўнена сказаў міліцыянт.

- Давай, давай, - рашуча запатрабаваў Суровых, але не падняў вачэй ад паперы, а толькі працягнуў руку і ўзяў ляльку ды тут жа патрос: праверыў на вагу. Не падымаючы вачэй і надалей, ён паклаў хабар у кішэню.

Тут у пакой уварвалася аператыўная група ды надзела Суровых на рукі кайданкі.

Міліцыянты спяшаліся і таму не сталі вяртацца ў пакой да адваката, а толькі патэлефанавалі ды коратка распавялі, як усё адбылося.

- А як усё будзе там, на базары? - занепакоіўся Пётр Іванавіч.

- Паглядзець бы...

- Калі такі цікаўны, дык схадзі паглядзі, можа пашанцуе - сведкам будзеш. А можа і кампаньёнам пойдзеш...

- Не-не! Шчыра дзякую. Няма ніякага жадання, - замахаў рукамі Мармулак.

- Тады нам з табою засталося толькі адно: "падбіць бабкі".

- Можа мне пераапрануцца? - запярэчыў Матылёнак, аглядваючы свой скамечаны гарнітур. - Не магу ж я ў такім выглядзе паказацца на людзі.

- Шаноўны! Вы што, збіраецеся на прыём да англійскай каралевы? Не. У вас нармальны рабочы выгляд. Хоць зараз ідзі на вакзал жабраваць...

- Гэта маё працоўнае месца.

- Даруй, калі ласка. Ну, добра! Скончым непатрэбныя дыскусіі.

Старая падпольшчыца ў сувязі з адсутнасцю чарнільна-віннай прадукцыі ў тутэйшых крамах, за якую яна штодзённа шчыра ўспамінала магутны Савецкі Саюз, родную Камуністычную партыю ды несусветна кляла яе апошняга генеральнага сакратара за яго недальнабачнасць у справе спынення вытворчасці гэтага прадукту, што несумненна прывяло да распаду такой вялікай дзяржавы, яшчэ не апахмялілася, а ішла ўжо другая палова дня. Купіць гарэлку з такімі гучнымі назвамі, як "Распуцін", "Магічны крышталь", "Крамлёўская" і яшчэ добры дзесятак назваў, з незлічонай колькасцю медалёў на этыкетках, што прадпрымальныя людзі гналі ў глухіх лясах пад Беластокам, яна не мела грошай. У яе пакойчыку ў інтэрнаце, які ёй выдзелілі як прыбіральшчыцы, акрамя медалёў, вайсковай гімнасцёркі сорак пятага года ды рабочага халата, не было нічога. Кватэры ў яе не было ніколі. Не было з тае простае прычыны, што ніколі не было сям’і.

У маладосці яна была вельмі прыгожая жанчына, і таму яе вельмі часта запрашалі розныя начальнікі аддзелаў, сакратары райкамаў пасля напружанага паседжання ці семінара па абмене перадавым вопытам папарыцца ў лазні ці з’ездзіць на прыроду. У гады яе маладосці такіх мерапрыемстваў было нагэтулькі шмат, што думаць пра стварэнне сям’і не было часу. Потым кватэра ёй стала непатрэбнаю. У інтэрнатах, дзе моладзь, было весялей. Весялей было і ад таго, што яе як былую падпольшчыцу часта запрашалі на розныя злёты, у школы. Раней тое рабілася часцей. Цяпер пра яе зусім забыліся. Раней яна сяды-тады атрымлівала юбілейны медалік ды канверт, у якім было дзесяць рублёў. Грошы яе тады не вабілі. Цешыла душу павага. Потым - а гады прабеглі так хутка - пайшла на пенсію, і ёй перасталі па-святочнаму ўручаць медалі з канвертамі.

Праўда, да розных рэвалюцыйных святаў дасылалі паштоўкі. Урэшце не стала і гэтых віншаванняў. На яе ўвогуле ўсе забыліся. Так знакамітая падпольшчыца Яўгенія Максімаўна Лазарэвіч ператварылася ў звычайную прыбіральшчыцу бабу Жэню, старую і сварлівую жанчыну.