Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 38

- Пр-радаеш?

- Прадаю.

- Колькі?

- Сто.

- Юзік, - паклікаў рыжы свайго барадатага калегу з бел- чырвона-белым значком. - Дуй сюды. Бабкі выгараюць.

Барадаты з належнаю пыхаю местачковага нацыяналіста, з былым гонарам тутэйшага шляхціца спаважна падышоў да іх.

- Колькі? - азіраючыся па баках, прыцішана запытаў нацыяналіст.

- Стольнік.

- Бяром, - не павышаючы голасу, пагадзіўся Юзік.

Мармулак падаў купюру ў сто даляраў.

- Віця, - звярнуўся Юзік да рыжага. - Глядзі, падробка... Пэўна, падр-робка.

Сівабароды нацыяналіст з недаверам стаў вывучаць знешняе аблічча Пятра.

- Віця, - незадаволена чмыхнуў ён. - Навошта... Нам хопіць.

Як толькі Матыль адышоў, Юзік пачаў махаць рукамі, круціць пальцам ля скроні ды штосьці выгаворваць свайму напарніку. Той моўчкі калупаўся пальцам у носе. Чуваць былі толькі асобныя словы:

- Пень!.. Выгляд... паглядзі... сметніку...

Не варта было мець настаўнікам Кашпіроўскага, каб зразумець сэнс гэтых выказванняў.

Дзяўчына ў пункце абмену валюты ўзяла купюру, прабеглася па ёй пальцамі, паклала на нейкую машыну, прасвяціла ды ўзялася лічыць беларускія рублі. Потым схамянулася і ўважліва паглядзела на кліента.

- Прашу прабачэння, - зашчабятала дзяўчына, - у нас брак наяўнай беларускай валюты.

Матыль, як толькі стаў падымацца па лесвіцы на выхад, пачуў перамовы дзяўчыны з ахоўнікам.

- Неабходна патэлефанаваць у міліцыю. Ён, пэўна, украў гэтыя сто баксаў. Надта ўжо выгляд у яго хіповы, быццам толькі-толькі выцягнулі са сметніцы.

- Не варта нам звязвацца з лягавымі. Можа, яны нам і падаслалі гэтага кента.

Матыль як апараны выскачыў на вуліцу імя знакамітага камуністычнага тэарэтыка ды подбягам паспяшаў на вуліцу імя не менш знакамітага камуністычнага практыка. Тут яго спыніў рыжабароды Віця:

- Крадзеныя.

У Мармулка перахапіла дых.

- Калі не пазначаныя, дык давай па абменнаму курсу.

- Глядзі, падзаляціш, сухар-ры насіць не буду, - пракартавіў нацыяналіст.

Такую колькасць наяўнай беларускай валюты Мармулак ніколі за свае дваццаць чатыры гады жыцця не трымаў у руках. Ён адразу памкнуў у краму, што знаходзілася тут жа на скрыжаванні вуліц знакамітых барацьбітоў за светлую будучыню чалавецтва. Тут ён расплаціўся за пакупку нацыянальнай валютай і, надзіва, ніхто не стаў правяраць яе сапраўднасць. Адно толькі, на што звярнулі ўвагу дзяўчаты за прылаўкам, што жабрацкага выгляду чалавек купляе такія дарагія каўбасы. Самы багаты ў дзяржаве чалавек паспешліва выскачыў на вуліцу. Там Мармулак быу свой. Працягні руку - і сустрэчныя адразу пачнуць класці туды скамечаных звяроў.

Яўгенія Максімаўна цярпліва чакала Пецечку. Парэзала знакамітую каўбаску. Падзяліла сухарык і нават памыла шклянку.

Пяць пляшак гарэлкі, некалькі кілаграмаў розных гатункаў каўбасы ды торт расхвалявалі жанчыну так, што яна схапілася за грудзі. Штосьці кальнула пад сэрцам ды перахапіла дых. Ёй адразу ўспомнілася маладосць, калі яны куплялі дзесятак тоўстых тлустых селядцоў магчыма, яшчэ болей пляшак гарэлкі ды "завальвалі" - якое цудоўнае вызначэнне спосабу хадзіць без запрашэння ў госці! - да каго-небудзь у інтэрнатаўскі пакой. I гулялі!..