Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 32

Адвакат тут жа распачаў адстойваць большую частку ганарару на сваю карысць:

- Грамадзянін суддзя! Пры ўсёй павазе да вас мая рацыя значна большая, чым ваша. Мой кліент мае алібі.

Пракурор таксама адчуў хісткасць лініі абвінавачвання і пайшоў у наступ:

- Ведаю я тое алібі. Адна ліпа.

- Алібі грунтоўнае, - у адзін голас прыпынілі нахрапістыя памкненні пракурора суддзя і адвакат.

Міліцыянты спакойна назіралі за разборам судовай справы і пяшчотна паглядалі на падканвойнага. Той, прыкрыўшы далонню вочы, драмаў.

- Алібі - ліпа, - стаяў на сваім Суровых.

- Слова "ліпа", пэўна, са старога юрыдычнага лексікону. Пры навучанні на два гады пазней мы такім тэрмінам не карысталіся.

Пракурор аціх. Слова ўзяў адвакат:

- Грамадзянін суддзя! Грамадзянін пракурор! Шаноўныя народныя засядацелі! Вы, пэўна, ужо пазнаёміліся са справаю. I зразумелі, што ўчыніць такое страшнае злачынства мой падабаронны не мог.

- Доказы? - грозна запатрабаваў пракурор.

- Мае доказы самыя простыя і самыя надзейныя. Грошы. Хто мне скажа: дзе грошы? Калі чалавек украў тыя грошы, дык следству неабходна было іх знайсці. Схаваў? У інтэрнаце замянілі ўсю сантэхніку на новую. Не знайшлі. Прапіў? На час затрымання быў крыху выпіўшы. Пасля напружанага дня спадар Матыль ужыў пляшку піва. Як бачыце, не паспеў прапіць тыя грошы. А ўся справа ў тым, што проста не было самога факта крадзяжу. Проста не было чаго красці. Асобы каўказскай нацыянальнасці даўным-даўно на тыя грошы купілі зброю ды пераправілі на радзіму. Аб тым сведчыць і іх знікненне.

Мармулак прачнуўся. Расплюшчыў адно вока, пацёр другое ды звярнуўся з запытам да суда:

- Я не разумею аднаго: у чым справа?

- Падсудны, - лагодна зрабіў заўвагу суддзя. - Слова вам яшчэ не давалі.

- Дык дайце, - настойліва запатрабаваў Матыль.

- Вы хочаце зрабіць заяву па сутнасці справы?

- Толькі па сутнасці справы, і болей нічога, - са збыткам і іроніяй у голасе сказаў падсудны. - 3 вашага дазволу, грамадзянін суддзя, праўду, толькі праўду і нічога болей, акрамя праўды. - Мармулак нават не падняўся са свайго месца. - Я хацеў бы спытаць: якую справу вы разглядаеце, шаноўны?

- Вашую, падсудны, - грозна прабурчэў пракурор.

- Маю, - Матыль здзіўлена ткнуў пальцам сабе ў грудзі. - Маю?

- Менавіта вашу.

- Дык яе і няма.

- Як? - пачуўся дружны хор галасоў з залы паседжання суда.

- Вось так - няма, - развёў рукамі падсудны. - Перад пачаткам судовага працэсу пацярпелы забірае сваю заяву, а вы працягваеце мяне судзіць. Гэта ж беззаконне.

- Іменна тое я хацеў сказаць напачатку, - падняўся са свайго месца Патоніч. - Мы забіраем сваю заяву адносна Пятра Іванавіча Матыля назад.

- Дык гэта ўвогуле мяняе справу, - ускрыкнуў суддзя. - Яе проста няма. Аб чым я гавару з самага пачатку.

- Нічога, - працягваў атаку пракурор, - я даб’юся новага разгляду гэтай справы, і вось тады пабачым.

Прысутныя павіншавалі Пятра Іванавіча з паспяховым завяршэннем разгляду яго справы і пачалі разыходзіцца.

Суддзя Законнікаў улучыў момант і падышоў да былога падсуднага.