Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 28
Язэп Палубятка
- "Мерсэдэс" даю. Зараз.
- Мала. Падзяка ад начальства нам даражэйшая за ўсялякі мерс, - горда адказау міліцыянер.
- Збыткуеш, падла, - зароў адзін з Садыкавых ахоўнікаў.
- Бачыш, Коля, каго мы хацелі на волю адпусціць. Хамы. Звычайныя нявыхаваныя людзі, напэўна, як і ты, да ветру ў пад’ездзе ходзяць. Яшчэ набраліся нахабства прапаноўваць нам нейкага задрыпанага "мерса".
- Маўчаць! - грозна звёў чорныя бровы Садык і астудзіў жар свайго падначаленага. - Даруй яму, начальнік: малады, дурны, гарачы. Сам не ведае, што кажа.
- А што нам твае даруй? - уступіў у размову другі міліцыянер. - За "даруй" нават закурыць не купіш.
- Другі "мерсэдэс" даю...
- Пайшоў ты са сваімі "мерсамі" ведаеш куды?
- Даю дыпламат. Поўны дыпламат "баксаў".
- Чуеш, Коля! Кент калоцца пачаў. 3 гэтага і гутарку пачынаў бы.
- Даўно б так...
Міліцыянеры ўзрадаваліся. Узрадаваліся і падканвойныя. Адзін толькі Мармулак паводзіў сябе спакойна, і ў той момант, калі мелася адбыцца нейкае дзеянне, звярнуўся да міліцыянтаў:
- А ён вам хлусіць. Грошай у яго няма.
- Як? - у адзін голас закрычалі тыя.
- Грошы ёсць, але, я так здагадваюся, не ў яго.
- Вось як?! - зноў пачулася зладжанае двухгалоссе.
- Таму і прыйшлі гэтыя бандыты да мяне, каб даведацца, дзе той слынны дыпламат.
- Ах, так! Мардаваць чэснага чалавека?! Дык я вас зараз...
- Наперад, падлы!
Падканвойныя паскорылі крок.
- А нам што ты скажаш? - зноў выказаліся ў адзін голас міліцыянеры, звяртаючыся да Мармулка.
- Ноу проблем, - на англійскі манер адказаў карантыш, але гэты іншаземны выраз міліцыянты зразумелі без перакладчыка.
НЕЧАКАНЫ ПАВАРОТ СПРАВЫ
У раённым аддзеле міліцыі Садык Мамедаў зрабіў заяву пра тое, што яго абрабаваў звычайны жабрак, але там не сталі асабліва разбірацца, а ўсіх затрыманых, у тым ліку і Пятра Матыля, змясцілі ў камеры папярэдняга затрымання. "Начальства прыйдзе - няхай разбіраецца", - патлумачыў дзяжурны.
Чуткі пра незвычайных затрыманых у адначассе пранесліся па пастарунку. Усе, ад начальніка аддзела да шарагоўца, пераказвалі адзін аднаму несусветную навіну, як жабрак "абуў у лапці" крутога камерсанта, і зайздросцілі гэтаму рызыкоўнаму чалавеку. Шараговыя ахоўнікі парадку казалі пра тысячу скрадзеных даляраў, мрояў участковых хапала толькі на дзесяткі тысяч, кіраўнікі службаў сцвярджалі пра сотні тысяч. Начальнік міліцыі ў гутарцы са сваімі намеснікамі згадваў мільён.
Неспадзявана ды негадана Яе Вялікасць Слава наведала маленькага Мармулка.
Міліцыянты - народ просты ў сваіх паводзінах ды шчыры ў памкненнях. Добра ўмеюць карыстацца гумавым кіем ды ведаюць, з якімі затрыманымі як сябе паводзіць. Мець шанцы на літасць Садыку Мамедаву не выпадала з тае простае прычыны, што ён ператварыўся ў звычайнага жабрака. Увесь яго лямант наконт справядлівасці патанаў у міліцэйскіх мурах. 3 Мармулкам усё было наадварот. Напачатку міліцыянты запыталі яго імя ды імя па бацьку і надалей звычайна звярталіся выключна на "вы". Ніхто без патрэбы не турбаваў, хіба толькі з запытам: "Можа чаго жадаеце?"