Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 28

- "Мерсэдэс" даю. Зараз.

- Мала. Падзяка ад начальства нам даражэйшая за ўсялякі мерс, - горда адказау міліцыянер.

- Збыткуеш, падла, - зароў адзін з Садыкавых ахоўнікаў.

- Бачыш, Коля, каго мы хацелі на волю адпусціць. Хамы. Звычайныя нявыхаваныя людзі, напэўна, як і ты, да ветру ў пад’ездзе ходзяць. Яшчэ набраліся нахабства прапаноўваць нам нейкага задрыпанага "мерса".

- Маўчаць! - грозна звёў чорныя бровы Садык і астудзіў жар свайго падначаленага. - Даруй яму, начальнік: малады, дурны, гарачы. Сам не ведае, што кажа.

- А што нам твае даруй? - уступіў у размову другі міліцыянер. - За "даруй" нават закурыць не купіш.

- Другі "мерсэдэс" даю...

- Пайшоў ты са сваімі "мерсамі" ведаеш куды?

- Даю дыпламат. Поўны дыпламат "баксаў".

- Чуеш, Коля! Кент калоцца пачаў. 3 гэтага і гутарку пачынаў бы.

- Даўно б так...

Міліцыянеры ўзрадаваліся. Узрадаваліся і падканвойныя. Адзін толькі Мармулак паводзіў сябе спакойна, і ў той момант, калі мелася адбыцца нейкае дзеянне, звярнуўся да міліцыянтаў:

- А ён вам хлусіць. Грошай у яго няма.

- Як? - у адзін голас закрычалі тыя.

- Грошы ёсць, але, я так здагадваюся, не ў яго.

- Вось як?! - зноў пачулася зладжанае двухгалоссе.

- Таму і прыйшлі гэтыя бандыты да мяне, каб даведацца, дзе той слынны дыпламат.

- Ах, так! Мардаваць чэснага чалавека?! Дык я вас зараз...

- Наперад, падлы!

Падканвойныя паскорылі крок.

- А нам што ты скажаш? - зноў выказаліся ў адзін голас міліцыянеры, звяртаючыся да Мармулка.

- Ноу проблем, - на англійскі манер адказаў карантыш, але гэты іншаземны выраз міліцыянты зразумелі без перакладчыка.

НЕЧАКАНЫ ПАВАРОТ СПРАВЫ

У раённым аддзеле міліцыі Садык Мамедаў зрабіў заяву пра тое, што яго абрабаваў звычайны жабрак, але там не сталі асабліва разбірацца, а ўсіх затрыманых, у тым ліку і Пятра Матыля, змясцілі ў камеры папярэдняга затрымання. "Начальства прыйдзе - няхай разбіраецца", - патлумачыў дзяжурны.

Чуткі пра незвычайных затрыманых у адначассе пранесліся па пастарунку. Усе, ад начальніка аддзела да шарагоўца, пераказвалі адзін аднаму несусветную навіну, як жабрак "абуў у лапці" крутога камерсанта, і зайздросцілі гэтаму рызыкоўнаму чалавеку. Шараговыя ахоўнікі парадку казалі пра тысячу скрадзеных даляраў, мрояў участковых хапала толькі на дзесяткі тысяч, кіраўнікі службаў сцвярджалі пра сотні тысяч. Начальнік міліцыі ў гутарцы са сваімі намеснікамі згадваў мільён.

Неспадзявана ды негадана Яе Вялікасць Слава наведала маленькага Мармулка.

Міліцыянты - народ просты ў сваіх паводзінах ды шчыры ў памкненнях. Добра ўмеюць карыстацца гумавым кіем ды ведаюць, з якімі затрыманымі як сябе паводзіць. Мець шанцы на літасць Садыку Мамедаву не выпадала з тае простае прычыны, што ён ператварыўся ў звычайнага жабрака. Увесь яго лямант наконт справядлівасці патанаў у міліцэйскіх мурах. 3 Мармулкам усё было наадварот. Напачатку міліцыянты запыталі яго імя ды імя па бацьку і надалей звычайна звярталіся выключна на "вы". Ніхто без патрэбы не турбаваў, хіба толькі з запытам: "Можа чаго жадаеце?"