Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 27

- Нікому не рухацца. Рукі за галаву. Тварам да сцяны, - зычны сяржанцкі голас умомант спыніў прыватнае следства.

Аператыўна-следчая група Садыка Мамедава настолькі разгубілася, што без лішніх пярэчанняў выканала загад. Сам шэф вышэй за іншых падняў рукі. Сяржант лоўка праскочыў сярод людзей ды перарэзаў вяроўкі на руках Мармулка. Яго вызвалілі толькі таму, што сілы былі няроўныя і нашым мужным міліцыянерам патрэбна была дапамога. Радавы з пісталетам у руцэ стаяў на ўваходзе ў памяшканне.

- Вяжы іх, - загадаў сяржант Пятру і падаў кавалкі вяроўкі, якою хвіліну назад былі звязаны ягоныя рукі.

Міліцыянер адразу рабіў вобыск затрыманых, Мармулак услед штосілы вязаў ім рукі, нават, каб лепш уціснуць, упіраўся нагою прама ў жывот ці плечы. Людзі войкалі, енчылі, прасілі літасці, але ён іх не слухаў, а тым, хто пагражаў, ціснуў яшчэ мацней.

Сяржант працаваў старанна, і вынікі яго працы былі відавочныя. Пасярод пакоя хутка вырасла горка з пісталетаў, нажоў, кастэтаў, гранат. Дапаўняў гэты багаты арсенал аутамат "Узі".

Міліцыянская радыёстанцыя не працавала. Таму давялося весці затрыманых у бліжэйшае аддзяленне пехам. Яны напачатку ўзбунтаваліся, запатрабавалі выклікаць ім таксі, але пасля сціплай просьбы радавога адразу пагадзіліся, што лепш прайсціся. Наперадзе ішоў Садык Мамедаў, за ім - яго дзесяць ахоўнікаў. Пенсіянер і Мармулак неслі зброю. Міліцыянеры ў той момант падбіралі сабе ўзбраенне.

- Коля! Глядзі, якая цацка.

- Клас! Вазьмі сабе. А я вазьму дзве гранаты.

- I я хачу гранату.

- Не плач. Тут іх многа. На ўсё аддзяленне наша хопіць.

- Дурань ты, ці што, дзяліцца такім дабром? Слухай, Коля, у мяне прапанова. Давай здамо нажы, кастэты ды адзін пісталет, а астатняе занясем на "Дынама". Усё роўна нам за гэтыя цацкі, акрамя лычкаў, болей нічога не дадуць. А так хоць нейкая капейка з’явіцца ў хаце.

- Яшчэ якая! Канечне, згодзен.

- А ну, стары, - хутка звярнуўся да пенсіянера адзін з міліцыянераў. - Хутка кажы, дзе жывеш?

Чалавек назваў свой адрас.

- Цягні дабро гэтае дамоў. Потым прыйдзем ды забяром.

- Я не адолею усяго, - узмаліуся дзед.

- Жыць захочаш - адолееш, - спакойна адказаў яму сяржант,

І надалей стаў гаварыць з таварышам па працы:

- А ты казаў яшчэ: не хадзі туды да ветру, сорамна гадзіць у прыстойным месцы. Вось табе прыстойнае месца. Маліна. А гэтую банду мы ўзялі голымі рукамі. Вось паглядзі. Няма ў маім пісталеце патронаў. Памятаеш, начальнік нам сказаў так: "Зброю і боепрыпасы здабывайце самі. Што здабудзеце, тое ваша". Мы, як казаў Фелікс Эдмундавіч, дзейнічалі голымі рукамі.

- А мне заужды здавалася, што ен казау пра чыстыя рукі. Ад пачутых слоў Садык Мамедаў упаў. Міліцыянеры нагамі хуценька прывялі яго да прытомнасці.

- Таварышы міліцыянеры, адпусціце беднага, ні ў чым не павіннага Мамеда - азалачу.

- Коля! Бач, бедны, а плаціць будзе золатам. Ідзі-ідзі, злодзей. Купіць хочаш... Распладзілася вас тут на нашай зямлі... Запомні, мы танна не прадаёмся... Мы чэсныя людзі, але ўсё ж цікава: колькі ты адваліш?