Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 29

У хуткім часе генеральны дырэктар траста зразумеў тактычную памылку ў сваіх паводзінах, і цяпер замест патрабаванняў справядлівасці было чуваць: "Выпусты, "мерс" аддам". Апошні аргумент затрыманага быў больш важкі за папярэднія, у тым ліку і за яго памкненне звярнуцца ў Хельсінкскі камітэт абароны правоў чалавека. Пралямантаваў ён такім чынам толькі некалькі гадзін, потым раптоўна сціх.

На наступны дзень міліцыянты высветлілі, што камера, дзе знаходзіўся затрыманы Мамедаў, пустая, прычым на дзвярах, як і належала, вісеў замок. Гэта надзвычайнае здарэнне начальнік раённага аддзела міліцыі аднёс на рахунак зламысных дзеянняў іншапланецянаў ды непамернага засілля НЛА ў раёне Мінскага ўзвышша.

Матыля ніхто не выпускаў, а наадварот, ля яго камеры патроілі ахову. Усе надзвычай прыязна ставіліся да затрыманага. Аднаго разу на спатканне з ім завіталі сяржант Піцькін і радавы Мышкаловіч, што затрымалі Мамедава з яго аховаю. Прынеслі пляшку каньяку, добра наладаваную торбу харчоў.

- Ты, можа, бабу хочаш? - запытаў Мышкаловіч. - Ды не хвалюйся, нармальную, са скурвендыспансера даведку мае.

- А гэтыя хлопцы, што стаяць ля дзвярэй, - падтрымаў саслужыўца Піцькін, - свае людзі. Мы з таго арсеналу ім па пісталету спрэзентавалі. А следчы - пень. Восем гадоў завочна вучыўся, але і зараз слова "рапарт" піша з дзвюма "т". Паводзь сябе вольна, бо той, хто цябе абвінаваціў, некуды знік, а наш начальнік ездзіць на новым "мерсэдэсе" і кажа ўсім, што ў яго аб’явіўся багаты дзядзька ў Канадзе. Вер - мы цябе ў крыўду не дамо.

Следчы сапраўды быў пень, але адначасова і ласы на грошы. Перш чым распачаць допыт, ён акуратненька вывеў на паперцы адзінку з трыма нулямі і паклаў яе перад падследным. Падследны шырока расплюшчыў вочы, пачасаў патыліцу ды стаў глядзець у закратаванае акно. Следчы палічыў, што Матыль слабы на зрок, узяў болыны аркуш паперы і паўтарыў тую лічбу у вялікіх памерах. І на тэты раз арыштант ніякім чынам не адрэагаваў.

Следчы Абокаў распачаў пісаць пратакол. Рабіў ён тэта адмыслова, старанна выводзячы кожную літару, быццам той шкаляр з перасцярогі, што "настаўнікі" змусяць перапісваць. У гэты час Пётр Матыль, як і параілі яму міліцыянты, паводзіў сябе вольна: чухаў дзе толькі папала сваё нямытае цела. Следчы як чалавек цудоўна яго разумеў і не перапыняў занятак да таго часу, пакуль не напісаў шапку пратакола. Так доўжылася менш як дзесятак хвілінаў.

- Ну, распавядайце мне сутнасць справы, - сказаў Абокаў падследнаму, калі той распачаў чухаць міжножжа.

- Ляжу я ў ложку ўвечары ды п’ю піва. Тут у маю кватэру ўрываецца банда галаварэзаў і пачынае мяне катаваць...

- Грамадзянін Матыль! Пра якую банду галаварэзаў вы ведзяце гутарку? Як засведчыў мой начальнік, гэта былі добраахвотныя памочнікі міліцыі.

Аркуш паперы з лічбамі працягваў ляжаць перад Мармулкам.

- Дык вось, добраахвотныя памочнікі міліцыі пачалі мяне ўкрыжоўваць...

- Калі ты будзеш так казаць пра нашых людзей, дык я цябе ўмяцелю, згнаю ў вязніцы, век волі табе не бачыць, - следчы тупаў нагамі, пырскаў слінаю, роў, быццам люты звер.