Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 26
Язэп Палубятка
- Дзе тут схаваеш? - праслязіўся Мармулак.
- Дай на пляшку. Схаваю так, што ніякая міліцыя не знойдзе.
Пятро дастаў з кішэні скамечаныя рублі і дрыжачымі рукамі падаў іх жанчыне.
- Ды не калаціся ты. Я былая партызанка-падпольшчыца. Гэтую справу ведаю. Калі не верыш, дык паглядзі: вось маё пасведчанне. Усё будзе, як кажуць, хакей.
Служба бяспекі Садыка Мамедава адшукала Матыля вельмі хутка. Дзесьці праз гадзіну часу, калі паклажа была перададзена былой баявой падпольшчыцы, у яго апартаменты ўварваўся добры дзесятак удвая вышэйшых за яго хлопцаў. Яны прывялі з сабою старэнькага пенсіянера. Апошні ўвайшоў генеральны дырэктар кампаніі. Каўказскі загар сышоў з ягонага твару, і быў ён зусім белы. Тры хлопцы за хвіліну ўкрыжавалі палоннага на трубах ды памкнуліся былі прыступіць да катавання з прымяненнем апошняга слова навукі і тэхнікі, бо ён цвердзіў, што нічога не ведае ні пра якія грошы. Тут наперад выйшаў гаспадар.
- Хвылыначку, - яму захацелася крышачку пагуляць з гэтым карантышом у справядлівасць ды законнасць. - Давай свэтку.
Быццам спалоханы жаваранак у полі, выпырхнуў на сярэдзіну пакоя стары чалавек.- Кажы, дзядуля, куды ішоў, што бачыў, каго бачыў.
- Людзі мілыя, нічога не ведаю, нічога не бачыў. Што бачыў - усё запамятаваў.
- Зараз ты у мяне ўсё ўспомніш, пень стары.
Хлопец у скураной куртцы з жалезнымі клёпкамі адцягнуў палец на левай руцэ ды ўдарыў ім па лысай галаве пенсіянера. Той ціха войкнуў і прысеў.
- Цяпер помню. Усё помню. Патэлефанавала мне адна кабета. Прапанавала пайсці пагуляць. Я сказаў жонцы, што мне неабходна ўзяць адну кнігу ў суседа, ды праз двор сігануў на праспект.
- Няма часу слухаць твае байкі, стары кабель. Давай коратка, пра сутнасць.
- Ды я і кажу: у падземным пераходзе абганяе мяне аднаногі чалавек і нясе вялізны чамадан. Прыспешвае.
- Кажаш, бязногі. Якой нагі ў яго не было?
- Так-так. Зараз... Ён выскачыў з падземнага пераходу. Я стаяў праваруч. Так. Скакаў на левай назе.
- Што ж усё-такі было ў яго руках?
- Чамадан такі... чорны. Цёмна было... Магчыма, і чорны. Відаць, цяжкі. Ля ГУМа ён узяў яго ў правую руку...
- I ўпаў. Ён павінен быў упасці, бо ў яго не было правай нагі.
- Не. Пачакайце-пачакайце. Ён ужо скакаў на правай назе. Так, клянуся той жанчынай, што тэлефанавала мне, на правай назе.
- Так, на левай ці на правай?
- Выходзіць, спачатку на левай, потым на правай.
- Ха! - умяшаўся ў размову адзін з ахоўнікаў. - Скажы яшчэ, што бег на дзвюх.
- Вы правільна кажаце. Ад "Патсдама" пабег на дзвюх.
- Людзі, - зразумеў, што ягоны зман адкрыўся, залямантаваў укрыжаваны, - што вы ад мяне хочаце? У мяне з дзяцінства здаровыя ногі.
- Былі, - скураная ў клёпках куртка зрабіла крок наперад. - Шэф! Якую яму нагу адламаць? Кажы...
Шэф пачухаў патыліцу. Нага грошы не заменіць, але усё ж...
- Усё роўна, якую.
- Тады давай дзве.
- Давай, - абыякава адказаў спахмурнелы Садык Мамедаў.
Нечаканасць кіруе светам. Яна губіць людзей, яна і ратуе іх. Пануе ўсюды і заўжды: ад кахання да смерці. I хоць кажуць, што ўдача ці бяда валяцца быццам снег на галаву - усё не так. Наша родная міліцыя валодае сітуацыяй у любым выпадку.