Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 22
Язэп Палубятка
Незнаёмец, які так і не назваў сваё імя, паказаў тое месца, дзе ён здабываў сабе хлеб з маслам, пазнаёміў з суседзямі ды папярэдзіў на ўсялякі выпадак, каб не крыўдзілі ягонага брата. Потым яны выпілі яшчэ па піву ды на тым развіталіся, каб болей ніколі не сустрэцца.
Хоць у жабрацкім бізнэсе і шанцавала Пятру Матылю, але вялікага прыбытку тое не прыносіла. Хацелася яшчэ болей. I ён не губляў надзеі, што такое рана ці позна здарыцца.
ДЗЕЛАВАЯ ПРАПАНОВА
Падземны пераход ля ГУМа - сапраўды бойкае месца. Туды-сюды праносіліся цыбатыя дзяўчаты, і іх каленкі мільгалі якраз на ўзроўні Матылёвага носа. Іншы раз надыходзіў момант, калі нельга было стрымаць свае памкненні. Прабягалі навучэнцы гуманітарнага ліцэя ды студэнты з філфака, гістфака і філасофскага фака. Важна шпацыравалі мажныя пані. Шаркалі нагамі старыя кабеты ды малыя дзеткі. Людзі справы нават не глядзелі ў яго бок, і толькі кожны дзесяты выцягваў з кішэні тоўстае партманэ ды даставаў адтуль адну-дзве "вавёркі". Аднаго разу ля яго мільгануў Генадзь Патоніч, у скураной куртцы, з чорным кейсам у руках. Адразу відаць: стаў крутым камерсантам. Мармулка ён не пазнаў ці проста не захацеў пазнаваць.
Ужо некалькі дзён ля яго круціўся нейкі малы. Хлопцу было не болей як дзесяць гадоў, а нахабства, відаць, на усе сто. У той дзень ен паклаў у шапку зайца ды пастаяў хвіліну, заціснуўшы ў кулаку "бабра".
- Дзядзечка, а дзядзечка. У вас, пэўна, нага зацерпла, варта перамяніць...
- Кыш, надаядала, - прагнаў яго прэч Мармулак і замахнуўся гамараю.
Хлопец хуценька знік, але з’явіўся апоўдні і тут жа забраў свайго зайца назад.
Ад крыўды з крыкам "Рабуюць інвалідаў" Мармулак ускочыў, але тут жа ўспомніу, што ён аднаногі калека, i ўпаў назад ды заплакаў.
Нейкі падарожны ўспрыняў тое за страшэнныя пакуты небаракі ад збытку нявыхаванага падлетка ды расшчодрыўся на "ваўка".
Вечарам гэты малы сустрэў Матыля ля ўваходу ў інтэрнат. У той дзень зоркі да жабракоў былі неласкавыя, і мінакі выдаткавалі толькі адну мінімальную плату ў памерах, нядаўна прынятых Вярхоўным Саветам. Мармулак не меў настрою. Дзеля паразумення хлопец выцягнуў з цэлафанавага пакета пляшку гарэлкі і запытаў:
- Можа, у госці запросіш?
- Калі так, то праходзь.
Цяперашняе прыстанішча Пятра Іванавіча месцілася ў падвале інтэрната, якраз ля самых трубаў усіх відаў каналізацыі. Цёплае, утульнае месца, і плошчы дастаткова для пражывання. Камендант, як старому сябру, дазволіў жыць тут за пляшку "Рускай" у тыдзень. Замінала адна толькі непрыемнасць: гулка лілася вада ў начной цішыні, калі нехта з пастаяльцаў па пільнай патрэбе хадзіў у гэты час.
Хлопец з выглядам боса сіцылійскай мафіі агледзеў памяшканне і прысвіснуў.
- Ты ўсё ж не дзяржаўны служачы. 3 тваім заробкам можна прыдбаць што-небудзь лепшае, - потым павярнуўся тварам да Мармулка і працягнуў руку.
- Паколькі твае імя і мянушку я ведаю, то будзем знаёмы. Геракл, - худы, быццам тая былінка ў бязводнай пустыні Сахара, падлетак без усялякай усмешкі назваў сваю школьную дражнілку.
- Засушаны, - іранічна дадаў здаровы інвалід.