Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 21

- Пайшоў прэч, абарванец, - з гэтымі словамі яна замахнулася торбаю на Пятра.

Няведама, як пайшлі б справы далей, але ў гэты момант побач апынуўся Станіслаў Антонавіч, які адштурхнуў жанчыну. На лямант выбеглі прыбіральшчыца і загадчыца крамы. Словамі і кулакамі яны пагналі жабрачку прэч.

У той першы дзень працы Матыль здабыў грошай на дзве пляшкі гарэлкі.

Яшчэ тры дні запар знаходзіўся побач з Мармулкам яго надзейны сябра, а калі ўпэўніўся, што вучань прыжыўся там, пайшоў займацца сваёю справаю.

Жабрацтва - праца, як усе іншыя: патрабуе пэўных высілкаў. Неабходна выходзіць і ў дождж, і ў снег, у мароз і спёку. Адно, чым цешыў сябе Пятро, ён быў нечым падобны на камерсанта: свае грошы здабываў сам. У такіх жа ўмовах даводзілася працаваць калгаснікам, будаўнікам, але заробак свой у большасці атрымлівалі праз два, а то і тры месяцы. Каб хоць неяк змагацца з інфляцыяй, стаў абменьваць зайчыкі на даляры. Шмат каштоўных парадаў атрымаў ад Станіслава Антонавіча. "Настаўнік" не гнаў яго з кватэры, але ўжо пад весну, калі бабулькі распачалі прадаваць маленькія букецікі пралесак, а птушкі, абуджаныя спрадвечным інстынктам, распачалі віць гнёзды, стаў раз за разам распавядаць сексуальныя анекдоты.

Увідавочкі было зразумела, што неабходна шукаць новае месца жыхарства.

Усё вырашылася само сабою. Аднаго разу Мармулак выбраўся ў горад (так тыя, хто жыве на ўскрайку, называюць цэнтр Мінска), купіў у кіёску "Свабоду" ды прысеў за столікам ля кафэ "Вясна" папіць піва. Насупраць яго сеў мужчына сярэдняга веку і, як у старога добрага знаёмага, запытаў:

- Ты ўжо не працуеш?

- Працую, - незадаволена прабурчэў у адказ Пятро.

- Усё на тым жа месцы? - было такое ўражанне, што незнаёмец сапраўды ведае, чым ён займаецца.

- Там, вядома.

- Далекавата, скажу табе папраўдзе, - сербаючы піва, працягваў гутарку непрыязны з першага пагляду тып. - Месца не бойкае. Навару малавата... Мне пра цябе Стась распавядаў. Калісьці ў адным інстытуце разам вучыліся. Ён жаніцца надумаў. А я хачу крыж на сваім занятку паставіць. Стаміўся, хачу адпачыць. Ёсць нейкі капіталец. Махну на поўдзень, у Ялту. Там састарэлая цётка жыве, абяцала адпісаць на мяне хату з умоваю, што буду даглядаць яе. Калі жадаеш, можаш заняць маё месца. Даволі зручнае і прыбытковае.

- Дзе?

- А вось тут, непадалёк. У падземным пераходзе ля ГУМа. Як уверх падымацца да універсама.

- А мяне адтуль ніхто не пагоніць? - гэта была не лішняя перасцярога.

- Дап’ем піва, і я табе усё накажу на месцы ды яшчэ пазнаёмлю з людзьмі, якія там працуюць. Не хвалюйся, усё будзе нармалёва. Калі жабрак жабраку не дапаможа, дык нам тут няма болей на каго спадзявацца.