Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 18

Чаго толькі не было ў той дзень у капелюху Станіслава Антонавіча! Даляры, маркі, фунты, франкі, польскія злотыя. Усё тое лішняе, што муляла кішэню замежнаму турысту. Ад такой колькасці ды разнастайнасці грошай, што даводзілася пабачыць упершыню, у Мармулка перахапіла дых.

Жабрацтва прывучыла кандыдата медыцынскіх навук да скупярдзяйства. I тое Пятро адчуваў штодня сваім страўнікам: чым болей набіраў ён сілы, тым бяднейшы быў стол гасціннага гаспадара. Сёння Станіслаў Антонавіч кайфаваў. За беларускія шушыкі, што расшчодрыліся добразычлівыя суайчыннікі, ён накупляў дзве торбы харчоў, якія не месціліся на стале. Не пашкадаваў нават распачатую калісьці пляшку каньяку.

Усялякі поспех неабходна абмываць, інакш яе вялікасць Фартуна павернецца тылам. Яе, як якога-небудзь паганскага бажка, трэба задобрыць ахвяраю. Тады ўсё будзе добра. Фартуна - жаночага роду асоба і, як усялякая кабета, ад Бахусавага напою не адмовіцца.

Усе людзі нападпітку гаваркія, а тым болей людзі навукі, выкладчыкі, хоць і ў мінулым, бо сваю капейку яны здабываюць языком.

Сёння ў гутарцы п’янаму жабраку не было роўных. Напачатку яна нагадвала споведзь чалавека пра сваё гаротнае жыццё-быццё ў навуцы. Потым споведзь ператварылася ў казанне пра жабрацкія прыгоды, а ў рэшце рэшт распачалася звычайная лекцыя аб перадавых метадах жабрацтва і атрыманні ад гэтага звышпрыбыткаў.

- У гэтай справе, каб дасягнуць поспехаў, неабходна заўжды выконваць два залатыя правілы: стварыць свой імідж і знайсці прыбытковае месца.

3 першай пляшкаю каньяку было пакончана, і тут жа на стале з’явілася новая. Як ні кажы, а п'яная душа - шчодрая душа.

- Калі ты жадаеш...

П'яны Мармулак не даў магчымасці гаспадару закончыць сваю думку.

- Вядома, жадаю, - выпаліў ён на адным уздыху. - Трэба ж неяк капейку здабываць ды на ногі станавіцца.

- Тады заўтра я вазьму цябе з сабою. Паглядзіш, што да чаго, прыкінеш, а потым будзем гутарыць далей.

Жабрацтва - не толькі цяжкая, але і адказная праца. Хочаш не хочаш, а ісці мусіш, нягледзячы на дождж, снег, мароз, непагадзь, дрэнны душэўны стан, хваробу. Не пойдзеш - і тваё месца будзе занята канкурэнтамі. Тым болей люднае.

Нягледзячы на тое, што ён быў п’яны як цэп, нават не мог цвёрда трымацца на нагах, Станіслаў Антонавіч у дзевяць гадзін вечара апрануў свой бутафорскі - лата на лаце - касцюм, раскудлаціў ва ўсе бакі на галаве валасы ды пайшоў. На гэты раз не пашанцавала. Заробак быў мізэрны. Людзі, якія вырашылі перад сном прагуляцца са сваімі сабакамі, лішніх грошай пры сабе не мелі. Ды натрапіўся канкурэнт-прыблуда, нахабны і дужы. За нейкія пяцьдзесят капеек уваліў далонню па левай шчацэ.

Пятро ў гэты час не спаў. Разагрэты каньяком і жаданнем зарабіць шмат грошай, ён марыў аб шчаслівай жабрацкай долі.

"I такім чынам можна будзе добрыя грошы зарабіць". Яго ніколькі не палохалі часовыя цяжкасці новага сябра. Кандыдат медыцынскіх навук, не выбіраючы слоў і выразаў, яшчэ добрыя дзве гадзіны гучна мацюкаўся ў суседнім пакоі.