Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 17

- Праз гадзіну згатую вячэру. А зараз давай па кілішку. Дзень быў не самы кепскі. Табе, як доктар, таксама рэкамендую. Кровазварот будзе лепшы.

На вячэру ў жабрака былі сухое віно, салата з кальмараў, смажаная качка ды разнастайная гародніна. Свой "бедны" стол доктар патлумачыў проста:

- Не трэба на ноч набіваць цяжкаю ежаю страўнік. Тым самым ты ашчаджаеш сваё сэрца.

Упершыню паміж імі адбылася шчырая гутарка.

- Завуць мяне Станіслаў Антонавіч. Былы ўрач-тэрапеўт. Кандыдат медыцынскіх навук. Зараз працую жабраком на Маскоўскай. Працай задаволены. Заробку хапае. Як дакаціўся да такога жыцця? Заеўся з начальствам. Папрасілі. Доўга хадзіў, дабіваўся праўды. Потым надаела. I, як цяпер зразумеў, стаў на правільны шлях.

Споведзь была шчыраю, бо госць маўчаў і, добрасумленна знішчаючы кавалак за кавалкам качку, даваў магчымасць гаспадару выгаварыцца.

- Цябе таксама разумею, - смакуючы віно, разважаў далей Станіслаў Антонавіч. - Закончыў ВНУ. Вялікае жаданне служыць Айчыне, грандыёзныя планы. А на самай справе ўсё выйшла наадварот. Няма прапіскі, няма працы... Згублена ўсялякая надзея на лепшае.

Гутарка, пэуна, доўжылася б і надалей, але гаспадару трэба было зноў ісці на працу. Ён, як сапраўдны інтэлігент, папрасіў прабачэння ды зазначыў:

- Я цябе не ганю. Адлежвайся. Ад'ядайся. Набірайся сілы, а чым потым займется - будзе бачна. Лічы, я твой сябра.

I так прыемна было ад такіх слоў, што захацелася спяваць. Такое можа сказаць толькі добры чалавек!

ПРАКТЫЧНЫЯ ЗАНЯТКІ ПА ЖАБРАЦТВУ

Праз два тыдні Мармулак канчаткова ачуняў, набраўся сілы ды моцы. Яму нават захацелася абняць ды пацалаваць жанчыну. Такога ён даўно за сабою не прыкмячаў.

Аднаго разу надвячоркам, пасля ўдалага працоўнага дня, Станіслаў Антонавіч вярнуўся дамоў надзвычай задаволены. Яго жабрацкі прыварак быў як ніколі вялікі. Яму казачна пашанцавала. Нейкай замежнай дэлегацыі тэрмінова спатрэбіўся стратэгічны тавар краін СНД - гарэлка. Іх аўтобус бясшумна спыніўся якраз насупраць крамы, ля ўваходу ў якую было працоўнае месца былога тэрапеўта, кандыдата медыцынскіх навук. Тут, як і ў кожнай іншай справе, павінен быць зачын. Паперадзе калоны замежных турыстаў па нашу айчынную гарэлку крочыў мажны трыбухаты мужчына, падперазаны шырокаю дзягаю, на якой зухавалася тоўстае партманэ. Не бачачы за сваім жыватом дарогі, замежны госць нечакана спатыкнуўся на нашым роўным тратуары ды ледзь быў носам не ўзараў яго. За месца трэба плаціць, звычайна ў такіх выпадках кажуць тутэйшыя людзі, і чужынец тое, відаць, ведаў, бо хуценька адшпіліў свой кашэль, выцягнуў дзесяцідаляравую банкноту і падаў жабраку, які, відаць, быў адказны за парадак на гэтай тэрыторыі. Астатнія турысты, што крочылі стромкаю шарэнгаю, быццам салдаты савецкага войска на кастрычніцкім парадзе, адразу прыцішана загаманілі ды падтрымалі пачын свайго тлустага сябра.