Читать «У прасторы сямі нот» онлайн - страница 50

Зыходны тэкст павінен быў атрымацца шматпланавы. Потым кампазітару трэба знайсці ў ім фрагменты, якія будзе выконваць хор, і тыя, дзе спявае саліст. Прадумаць спалучэнне харавой тканіны з інструментальнай. У «Вечным горадзе» ўзаемадзеянне фартэпіяна, ударных і аргана аказалася складаным і віртуозным. Але ж і кампазітару цікава працаваць над жанрамі, дзе ёсць магчымасць эксперыментаваць, спалучаць нечаканыя музычныя фарбы і тэмбры. Дагэтуль памятаю: калі пасля ўступу загучалі званы ўдарных, узнікала трывалае ўражанне, нібы гартаюцца старонкі летапісу, і мы імкліва перамяшчаемся ў іншую прастору, іншую, менавіта антычную, эпоху.

Калі праца над «Міражамі Венецыі» і «Вечным горадам» была скончана, ноты кампазітарам набраныя, партыі хору, салістаў, асобных інструментаў раздрукавыя, мы з Алінай зноў-такі пачалі думаць: каму аддаць? З чатырох музычных сцэн, якія павінны прагучаць на вечарыне, дзве — «Калізей» і «Гімн сонцу» — ужо выконваў хор Опернага тэатра. Калі яны возьмуцца, дык вучыць давядзецца мала.

Але высветлілася, што на гэты калектыў разлічваць не варта. У будынку тэатра завяршаліся капітальны рамонт і рэканструкцыя, чакаліся змены ў кіраўніцтве, хадзілі размовы пра аб’яднанне оперы і балета. У дадатак увесь тэатр заклапочаны тым, каб хутчэй абжыць новыя памяшканні, унікальнае абсталяванне сцэны і пачаць паказваць спектаклі на ўласнай тэрыторыі. Зразумела, ім не да нашых праектаў.

Тады выправіліся ў Акадэмічны хор тэлерадыёкампаніі, які да таго праспяваў шмат сачыненняў спадарыні Безенсон. Было відавочна, што Вользе Янум, дырыжору, якая тады з’яўлялася мастацкім кіраўніком калектыву, ідэя спадабалася. І што хор хутчэй за ўсё будзе ўдзельнічаць у нашым праекце. Але маёй прапановай, каб салісты былі з Опернага, яна амаль абурылася:

— А чаму — яны? Хіба ў нас сваіх няма?!

Як я не здагадалася?! Меркаванне Вольгі Янум было слушным, бо кожны кіраўнік павінен «прасоўваць» сваіх лепшых артыстаў, а не чужых. Проста салістаў хору радыё я ведала на той час мала. Але рашэнне дырыжора ацаніла пазней, падчас канцэрта, бо Алег Кавалеўскі, Вольга Рузіна, Аксана Рагоўская, Святлана Даражок выконвалі свае партыі прафесійна і з вялікай эмацыйнай аддачай.

Аліна аддала дырыжору музычныя сцэны, над якімі так доўга працавала. А я далучыла яшчэ адзін твор. Музычная фрэска называлася «Егіпет. Клеапатра» і была напісаны Аленай Атрашкевіч. Яна займалася гэтым сачыненнем доўга — сумнявалася, адкладвала, вярталася да яго. Бо імкнулася перадаць у спевах салісткі і рэпліках хору адчуванне гарачага паветра, якое бруіцца над палацам Клеапатры. Пачуцці жанчыны неверагоднай прыгажосці, чыё каханне потым зрабіліся міфам. Яе прадчуванне мяжы рэальнага жыцця і небыцця. На мой погляд, фінал сачынення атрымаўся нечаканым. Амаль геніяльным... Гэта шэпт хору — «ш-ш-ш», які перадае рух змейкі па гарачым пяску. Той, якая паставіла кропку ў зямным жыцці легендарнай царыцы.