Читать «У прасторы сямі нот» онлайн - страница 48

Словы «Carrus navalis — пацешлівая калясніца» ўявіліся нізкімі мужчынскімі галасамі, што гучаць змрочна і, магчыма, злевесна. Бо венецыянскія маскі розныя. Не толькі прыгожыя, радасна-святочныя, але страшнаватыя, жудасныя, фантасмагарычныя. Далей пайшло лягчэй. Падалося, напачатку хор павінен спяваць таямніча і загадкава:

Фантом... Ілюзія... Міраж...

Венецыя збірае карнавал...

З усіх краін, з усіх часоў, з усіх вякоў...

У музычнай сцэне хацелася адлюстраваць няспынную плынь удзельнікаў карнавалу, тых, хто весяліцца. А калі прапанаваць так?

Па вуліцах і плошчах і палацах

Ляціць, грыміць віхурай нестрыманай

Імклівы, маляўнічы і стракаты

Венецыянскі карнавал.

Кампазітару спадабалася, і радкі пайшлі ў работу. А калі дадаць для смеху ці, як кажа моладзь, для «прыколу», размоўныя фрагменты? Яны належаць знакамітым наведвальнікам Венецыі (Атэла, Дэздэмона, граф Каліостра). Рэплікі будуць існаваць не для спеваў, агаворкі ці рэчытатыву. Усё роўна кампазітар іх скароціць! Дык хоць я атрымаю задавальненне... Але, як ні дзіўна, кампазітар тыя дыялогі пакінула. І выканаўцы кожны раз узнаўляюць іх з відавочным задавальненнем. У рэшце рэшт «Міражы Венецыі» сталіся ўсяго чатырма старонкамі рытмізаванага тэксту.

Раней я ведала, што пэўны настрой верша ў музыцы можа трансфамавацца амаль у супрацьлеглы. Але каб да такой ступені?! Калі Аліна працавала над «Міражамі», спатрэбіўся дуэт. Я знайшла ў сваім архіве верш, які называўся «Туманы Венецыі». Зрабіла новы варыянт і даслала кампазітару па электроннай пошце. Некалі верш быў напісаны ў стане скрухі і адчаю. Кампазітар апусціла некаторыя радкі, а ў выніку — дзякуючы музычнаму рашэнню і перазовам галасоў — нумар ператварыўся... у рамантычную баркаролу, хвалюючы любоўны дуэт. Скажыце, такія рэчы можна ўсвядоміць?!

Нарэшце «Міражы» скончаны. Яны былі напісаныя для хору, двух салістаў — сапрана і тэнару, ударных і фартэпіяна. Калі Аліна Іванаўна ўпершыню сыграла твор на рэпетыцыі ў вялікай зале філармоніі, дык, пачуўшы першы фартэпіянны пройгрыш, я зразумела, што атрымаўся шлягер, які будзе надзвычай запатрабаваны. Сапраўды, разгорнутых музычных сцэн з элементамі тэатралізацыі, сачыненняў маляўнічых і жыццярадасных, што ўвасабляюць карнавальныя эмоцыі, да крыўднага мала. І харавыя калектывы, і шматлікія слухачы хочуць падсілкавацца зіхатлівай радасцю, калі яна прысутнічае ў музыцы.

Калі прэм’ера адбылася, пасля яе да кампазітара падышла Вера Дабравольская, кіраўнік хору «Ветрык». І папрасіла, каб аўтар зрабіла новы варыянт сачынення, улічыўшы магчымасці юных выканаўцаў. Кампазітар сапраўды сёе-тое перагледзела, зняла дуэт закаханых (рана яшчэ дзецям, няхай падгадуюцца!). У выніку «Ветрык» выконваў «Міражы Венецыі» на безлічы фестываляў — у Беларусі, Расіі, Латвіі, Балгарыі.

Аднойчы Вера Іванаўна жартам паскардзілася нам з Алінай: — Я ўжо не магу гэтую сцэну выконваць... Мы столькі яе вазілі, столькі спявалі на розных пляцоўках! Мне хочацца іншых твораў! А мае артысткі патрабуюць зноў спяваць «Міражы»...

«Шляхі ўсе вядуць у Рым...»