Читать «У прасторы сямі нот» онлайн - страница 51

Паколькі музычнага матэрыялу аказалася багата, Вольга Янум пакінула сабе для дырыжыравання два сачыненні — «Клеапатру» і фінальны «Гімн сонцу», а іншыя сцэны размеркавала паміж дырыжорамі калектыву. Над «Вечным горадам» і «Калізеем» працаваў Андрэй Саўрыцкі, над «Міражамі» — Андрэй Кунцэвіч. На рэпетыцыях, як заўсёды, кампазітары, дырыжоры, салісты ўдакладнялі штрыхі, тэмпы, вакальныя фарбы, узаемадачыненні розных інструментаў.

Праект пад назвай «Я вандрую ў стагоддзях» быў паказаны ў філармоніі ў лютым 2009 года. У вырашэнні фінансавых пытанняў (а без іх ніяк не абыдзешся!) вельмі дапамагла стыпендыя Міністэрства культуры. Без яе, магчыма, нічога б і не адбылося. У першай дзеі на сцэне ўладарыў Дзяржаўны камерны хор, які прадстаўляў сачыненні розных аўтараў, на пачатку другой — аркестр харэаграфічнага ансамбля «Харошкі», які прэзентаваў опус кампазітара Марыны Марозавай. Далей — Акадэмічны хор тэлерадыёкампаніі. Напружанне і маштаб музычных сачыненняў паступова ўзрасталі.

Сядзіш у вялікай зале філармоніі, слухаеш, хвалюешся і ўвесь час табой валодае дзіўнае пачуццё. Няўжо да гэтых прафесіяналаў (у вышэйшай ступені), якія ўладараць на сцэне, ты маеш непасрэднае дачыненне? Няўжо нейкім чынам, хоць ускосна паспрыяў таму, што велічныя, магутныя музычныя карціны паўсталі перад сцішанай глядзельнай залай? Няхай на працягу дзвюх гадзін, але паўсталі...

Пасля «Вандраванняў»

Праект завяршыўся, але ягонае рэха мы адчувалі яшчэ доўга. Беларускае радыё зрабіла запіс вечарыны, потым у эфіры канала «Культура» прайшла трансляцыя — найперш дзякуючы прафесійнасці кампазітара і гукарэжысёра Віктара Кісценя. Шмат увагі надалі падзеі прэса і тэлеканалы.

Падрыхтоўка той вечарыны і асабліва праца над «Вечным горадам» запатрабавалі столькі душэўных сіл, што потым я доўга не магла нічога пісаць. Што ні зробіш, відавочна: атрымліваецца горш і слабей. «Вечны горад» трымаў і далей, эмацыйна і псіхалагічна. Паглядзела відэаверсію. Два разы, тры... Бо хацелася вярнуцца ў залу і перажыць наноў тыя ж эмоцыі.

У пэўны момант усвядоміла, што і кампазітарам трэба адпачыць, і мне. Або пераключыцца, хоць бы часова, на іншыя жанры і клопаты. Дык што, кропка ці коска?.. Не, хутчэй шматкроп’е, паўза. Жаданне падумаць, прааналізаваць зробленае, неўпрыкмет, паступова назбіраць новыя ўражанні.

Як знайсці агульную мову?

Аднойчы размаўлялі з Таццянай Герасімаўнай Мдывані, доктарам мастацтвазнаўства, вядомым вучоным, якая ўсё жыццё займаецца даследаваннем музыкі ўвогуле і твораў айчынных кампазітараў у прыватнасці. Гаворка зайшла пра супрацоўніцтва аўтара вершаў і кампазітара. Яна спытала:

— Раскажыце, як з усімі імі вы знаходзіце агульную мову?

Адказаць усур’ёз на такое складанае пытанне немагчыма, таму палічыла, што гумарыстычны варыянт будзе самым дыпламатычным.

— Галоўнае, ніколі не пераказваць аднаму кампазітару, што думаюць пра ягоную творчасць іншыя. І тады ўсё будзе цудоўна!

Жарты жартамі, але адна мастацкая сістэма каардынат досыць часта катэгарычна і прынцыпова адмаўляе іншую.