Читать «Мур (на белорусском языке)» онлайн - страница 8

Урэшце бельгiец падышоў да малога Хуана. Цi ён хацеў памацаць яму патылiцу дзеля нейкай сваёй прафесiйнай цiкавасцi, цi проста паддаўся спагадзе? Калi гэта была спагада, то яна прачнулася ў iм першы i адзiны раз за ўсю ноч. Ён ласкава правёў малому рукой па галаве i патылiцы. Хуан моўчкi глядзеў, як той яго гладзiць, не зводзячы з бельгiйца вачэй. Потым раптам схапiў яго за руку i неяк дзiўна ўтаропiўся на яе. Ён сцiскаў бельгiйцаву руку абедзвюма сваiмi лапамi, i ад падобнага параўнання глядзець на iх было яшчэ больш непрыемна яны нагадвалi дзве шэрыя клюшнi, у якiх ушчамiлася пульхная ружовая ручка. Я падазраваў, што зараз адбудзецца, i Том, вiдаць, падазраваў таксама, але бельгiец прымаў усё гэта за гарачы Хуанаў парыў i толькi па-бацькоўску ўсмiхаўся. I тут малы падняў яго ружовую руку да рота i хацеў ужо ўкусiць, але бельгiец паспеў рэзка вырвацца i, спатыкаючыся, адступiў да сцяны. Нейкую секунду ён глядзеў на нас з жахам; мусiць, толькi цяпер ён усвядомiў, што мы такiя самыя людзi. Я зарагатаў - так, што адзiн наглядчык нават падскочыў. Другi па-ранейшаму спаў, вочы ў яго былi шырока расплюшчаныя, i мiж павекаў былi вiдны толькi белыя вiрлы.

Я адчуваў сябе стомленым i адначасова ўзбуджаным да астатняй ступенi. Я не хацеў болей думаць пра тое, што адбудзецца на свiтанку, не хацеў думаць пра смерць. Гэта не мела нiякага сэнсу - я ўсё роўна натыкаўся паўсюль толькi на словы цi на пустэчу. Але як толькi стараўся падумаць пра нешта iншае, як адразу зноў бачыў рулi, нацэленыя на мяне. Я, мусiць, дваццаць разоў запар перажыў свой расстрэл, i аднойчы мне нават здалося, што ўсё адбываецца наяве: я, вiдаць, на хвiлiну заснуў. Мяне цягнулi да мура, я адбiваўся, я прасiў у iх прабачэння. I потым, як падскочыў, -прачнуўся i адразу зiрнуў на бельгiйца: я баяўся, што ў сне закрычаў. Але той спакойна гладзiў вусы, ён нiчога не заўважыў. Можа быць, каб была такая ахвота, я здолеў бы трошкi паспаць: апошнiя двое сутак я не заплюшчыў вачэй i быў зняможаны ўшчэнт. Але мне не хацелася так марна трацiць дзве астатнiя гадзiны жыцця: яны прыйшлi б па мяне на свiтанку, разбудзiлi i павялi за сабой, i я, ачмурэлы яшчэ спрасонку, здырдзiўся б, не паспеўшы нават i пiкнуць; я не хацеў гэтага, я не хацеў памiраць, як бязглуздае быдла, я хацеў зразумець. Апроч таго, я баяўся, што ў мяне пачнуцца кашмары. Я ўстаў, прайшоўся сюды-туды па пакоi i, каб неяк перамянiць думкi, пачаў прыгадваць, як жыў раней. На мяне нахлынула цэлая хваля бязладных успамiнаў. Былi i добрыя, i благiя - прынамсi, так я называў iх раней. У маёй памяцi праплывалi розныя гiсторыi, твары. Я зноў убачыў аблiчча таго малога novillero, якi даведаўся, што жонка падчас la Feria ў Валенсii наставiла яму рогi, я ўбачыў твар аднаго свайго дзядзькi, твар Рэймана Грыса. Мне прыгадалася, як у 1925 годзе я тры месяцы бадзяўся без працы, як я ледзь не здох з голаду. Я ўспомнiў i тую маркотную ноч у Грэнадзе, калi заснуць мне прыйшлося на лаве: я тады не еў ужо тры днi, мяне грызла шалёная роспач, я не хацеў здыхаць. Цяпер я толькi крыва ўсмiхнуўся. З якой прагнай упартасцю я ганяўся за шчасцем, за жанчынамi, за свабодай. Навошта было ўсё гэта? Я хацеў вызвалiць Гiшпанiю, захапляўся Пi-i-Мiргалем, далучыўся да анархiстаў, я выступаў з прамовамi на публiчных сходах: я ўсё прымаў усур'ёз - так, нiбыта я быў бессмяротны.