Читать «Плач перапёлкі» онлайн - страница 59

Скрозь густую імжу, якая ў лесе нагадвала ўжо звычайныя пацёмкі, Чубар неўзабаве ўбачыў на дарозе чалавечую постаць. Дзіва, але Чубар нават не ўзрадаваўся сустрэчы, якая мелася адбыцца. Па дарозе тупаў мужчына. Гэта адразу кідалася ў вочы па хадзе. І чым хутчэй яны набліжаліся адзін да аднаго, тым выразней станавілася, што чалавек меў сялянскі выгляд — ужо нават па тым, што быў дужа рухавы і насіў армяк з накінутым на галаву башлыком.

— Ці не бачыў ты цёлкі чмарай? — гукнуў ён наўперад, калі паміж Чубарам і ім заставалася не больш за дзесяць крокаў.

Але Чубар не адказваў да самага таго моманту, пакуль не параўняліся.

— Не, не бачыў, — пільна ўзіраючыся ў чалавека, пакруціў галавой Чубар.

Чалавек глядзеў на конніка насцярожана, вочы яго ажно жмурыліся.

— Ці то сама сышла куды, ці хто звёў, — па-сапраўднаму шкадуючы, сказаў ён. — Уранні не знайшлі, цяпера вось цэлы дзень па дарогах бегаю.

— А яна тым часам, можа, дзе на мурагу распірае бакі, — усміхнуўся Чубар.

— Каб жа знаццё...

— Ты адкуль? — спытаў Чубар.

— А ты?

— Ды я адтуль, — паказаў Чубар рукой за плечы.

Чалавек падступіўся бліжэй, сказаў:

— Але нешта я не пазнаю цябе?

— Дык і я таксама цябе, — быццам гуляючы словамі, паказаў Чубар зубы.

— Мусіць, нетутэйшы?

— Чаму ты думаеш?

— Дык сваіх жа я ведаю! — усміхнуўся чалавек.

— А сам з якой вёскі? — зноў спытаў Чубар.

— З Шыраеўкі.

— Дзе гэта?

— Ды выедзеш з лесу, і вёска наша адразу.

— У цябе паесці няма чаго? — спытаў Чубар.

— Няма. Бегаю каля самага дому, дык навошта?

— І то праўда, — нібы толькі цяпер усвядоміў гэтую акалічнасць Чубар.

— А конь у цябе нішто, — пахваліў чалавек.

— Добры конь.

— Але, няйначай, крадзены?

— Чаму ты падумаў? — зусім шчыра здзівіўся Чубар.

Чалавек хітра паглядзеў на яго, разважліва сказаў:

— На сваім кані нават цыган не ездзіць без аброці.

— Цыган і на чужога без аброці не сядзе, — пажартаваў Чубар.

Чубару не хацелася далей гаварыць пра каня, таму ён спытаў пра другое:

— Немцаў у вёсцы няма?

— Учора былі на матацыклах, а сёння, здаецца, яшчэ не наведваліся.

— Ну і што? Як яны?

— Рагоў пад каскамі не відаць было, а там хто іх разбярэ, — паціснуў плячамі чалавек. — Пакаталіся на матацыклах па вёсцы, пахапалі на вуліцы гусей, а благога не нарабілі.

— А гусі — гэта не благое?

— Дык...

— Можа, спяшаліся куды?

— Можа, і спяшаліся.

— А ты кажаш!..

Чубару патрэбна было мець хоць якое ўяўленне пра мясцовасць, таму ён пачаў распытваць чалавека пра навакольныя вёскі.

— Значыць, Шыраеўка ваша недалёка ўжо?

— За лесам адразу.

— Як туды ехаць?

— Проста — па дарозе, па дарозе...

— А за вашай вёскай — якая наступная будзе?

— Дык гэта, як куды, — разважліва сказаў чалавек. — Калі туды, — ён паказаў на поўнач, — то на Аўчынкіна выедзеш, а калі сюды, — і ён зноў паказаў рукой, але ўжо трохі лявей, — то на Папаратню пападзеш.

— Журынічы адсюль далёка? — спытаў Чубар.

— Журынічы... Журынічы... — Чалавек ссунуў калматыя бровы. — Журынічы...

— Там блізка яшчэ другая вёска, Пёкліна, — падказаў Чубар.

Тады чалавек раптам усміхнуўся:

— Гы, пра гэту я чуў. Пра гэту ў мяне пыталіся ўжо. Пёкліна цяпер недзе там, за фронтам.