Читать «Студэнты апошняга курса» онлайн - страница 14

— Ах, які ты нязграбны!

Гэты ўскрык нібы абудзіў Русіновіча.

— Што такое?

— Ты абліў мяне ўсю. Глядзі! Хто так вяслуе?

— Прабач... Вада чыстая...

— Калі чыстая, дык можна аблівацца? — Яна ледзь не плакала.

Апошнія прыбярэжныя хаты прапалі з воч, рака павярнула рэзка на поўдзень, пасля на захад, а ён усё налягаў і налягаў на вёслы...

Лодка ішла проста на нізкі, зарослы высокаю травою востраў. Русіновіч падняў вёслы, лодка стукнулася носам у мяккі бераг і стала.

— Высадзімся на бязлюдны востраў.

— Ты ўпэўнен, што ён бязлюдны? А мо тут людаеды?

Русіновічу здалося, што злосць яе прайшла. Ён падаў Галі руку, вывеў на бераг.

— Зараз праверым...

— Не шкодзіла б толькі, каб тут быў буфет.

— Буфет — раскоша для студэнтаў,— сказаў Русіновіч, а сам ужо думаў: сапраўды, неяк не па-людску выходзіць — ён нават не здагадаўся купіць дзяўчыне якіх-небудзь цукерак.

— Будзем купацца ці не? — спытаў ён у Галі.

— Я не хачу. Вада халодная,— адмовілася Галя.

Русіновіч выцягнуў ледзь не да палавіны лодку з вады, паклаў вёслы ў траву і з разгону бухнуўся ў раку. Тут было глыбока, вада апякла цела крынічным холадам. Ён узмахнуў рукамі, выплыў наверх, працёр вочы, азірнуўся. Галі не было відаць. Тады ён сваім павольным і нязграбным стылем паплыў да процілеглага берага, далей ад вострава, і хутка адчуў, што тут стала плытчэй — вада была зусім цёплая. Ён аддыхаўся, расцёр ногі, якія пачала зводзіць сутарга, скіраваў да вострава.

Лодка была на месцы, а Галя недзе прапала.

— Галя, дзе ты! — крыкнуў Русіновіч.

Яна не адклікалася. Яму стала нават страшна. Ён пабег наўпрост — да другога берага, выбраўся на невялічкі грудок, дзе трава была трохі меншая, чым з таго берага, затое пад нагамі не хлюпала вада, расла лапушыстая лотаць, ружавелі смолкі, пагойдвалася на ветры мятліца. За невялічкім лазовым кустом заўважыў Галю. Яна сядзела на купіне і пляла вянок з маленькіх бледна-блакітных незабудак.

Ён моўчкі пастаяў над ёю,— мокры, бліскучы на сонцы. Чакаў, што яна скажа яму нешта — ну, хоць «Прысядзь ля мяне»,— але яна маўчала, нават не зірнула на яго і далей пляла свой вянок.

Ён сеў ля яе, абняў за гарачую талію, прытуліў да сябе.

— Не дакранайся, ты мокры,— сказала яна і адсунулася.

— Галя! —Ён пасунуўся да яе зноў.— Я хачу ведаць, што ты пра мяне думаеш...

Яна не зварухнулася, не ўзняла вачэй ад вянка — нібы важней за гэтую работу цяпер у яе нічога не было на свеце.

— Чуеш, Галя? — ціха спытаў Русіновіч.

— Дзівак! Навошта аб гэтым гаварыць? І так усё ясна.

— Мо для цябе ясна, а для мяне не. Я хачу ведаць...

— Трэба быць больш здагадлівым. А ўсяго ведаць ніколі не будзеш,— павучальна сказала яна, уплятаючы новыя кветкі ў вянок.— Праўда, прыгожа? —Яна павярнула галаву да Русіновіча.