Читать «Тутэйшыя» онлайн - страница 32

Чырвонаармеец палажыў набок абломак стрэльбы і паглядае, не разумеючы, у чым справа.

СПРАЎНІК (вылезшы з іншымі з укрыцця). Зусім справядліва! Забірайце яго ў палон!

ДАМА. Ах, мусьі! У вас, як бачу, пачынаюцца вайсковыя змаганні. Дазвольце мне быць сястрой міласэрдзя.

СПРАЎНІК. Наколькі я разумею стратэгію, то, здаецца, справа абыдзецца без крывяпраліцця.

МІКІТА (да Чырвонаармейца). Абвяшчаю вас сваім палонным! Без майго, меджду протчым, дазволу не маеце права даць і кроку.

ПАН. Надта ўсё добра складаецца для вас, пане рэгістратар. Як з'явіцеся з гэтым палонным да новае ўлады, то ваш прэсціж адразу падымецца ў яе вачох на сто процантаў.

СПРАЎНІК. I вы павінны зараз ісці са сваёй здабычай у штаб акупацыйных войск. Там вы пачуецеся, як вольны з вольным.

ПАН. Як роўны з роўным.

МІКІТА. Значыцца, ужо йду. Мадам-сіньёра і мусьі, ці таксама, меджду протчым?..

ГАЛАСЫ. Ідзем... Усе ідзем!.. Ідзем!..

МІКІТА (да Чырвонаармейца). Шагам марш у палон! Пачакайце! (Да сваёй кампаніі.) А трофэі таксама забраць?

ГАЛАСЫ. Забіраць! Забіраць!

Дама, Поп, Спраўнік, Пан, Мікіта, акружыўшы Чырвонаармейца, выходзяць маршавым крокам.

МІКІТА (з абломкам стрэльбы на рамі, напявае)

Оруж'ем на солнцэ сверкая,

Под звукі ліхіх трубачэй,

По уліцам пыль подымая,

Проходзіл полк гусар усачэй...

3аслона

ДЗЕЯ ЧАЦВЁРТАЯ

Час пасля паўдня. Мікітавы пакой выглядае збольшага як у першай дзеі, разумеецца, без грамафона, люстра і мяккіх крэслаў, некаторыя рэчы спакаваны як у дарогу. Зрэдку далятаюць далёкія гарматныя выстралы.

З'ява I

ГАНУЛЯ, пасля ЯНКА, АЛЕНКА.

Гануля сядзіць на спакаваных вузлох і робіць панчоху.

ЯНКА (уваходзіць з Аленкай). Дзень добры, цётачка! Што вы так задумаліся?

ГАНУЛЯ. Ах, гэта вы, пане настаўнік! I Аленка з вамі... Як я рада, што вы не забыліся нас у гэтыя трывожныя мінуты.

ЯНКА. Ці ж першыня для Менску гэтыя трывожныя мінуты? Час было б, цётачка, і прывыкнуць да іх.

ГАНУЛЯ. Ды яно ж так. Але сваім чынам да дзела ўсё гэта, ах, як да дзела!

ЯНКА. Э! ліха перамелецца, і мука будзе. (Паўза.) А мы вось з Аленкай сумысля зайшліся, цётачка, да вас, каб пахваліцца перад вамі сваім шчасцем.

ГАНУЛЯ. Незвычайныя вы людзі, калі яшчэ можаце сягоння хваліцца шчасцем.

АЛЕНКА. А такі ж незвычайныя, цётачка.

ЯНКА. I маем чым пахваліцца. Дык слухайце ўважліва, цётачка, рыхтуйцеся віншаваць. Я, настаўнік, Янка Здольнік...

АЛЕНКА (перабіваючы). I я, настаўніца Аленка Гарошчышка...

ЯНКА. Узялі ды паміж сабой пажаніліся. Цяпер яна мая жонка назаўсёды.

АЛЕНКА. I ён таксама — мой муж, але ці назаўсёды — яшчэ паваражу.

ГАНУЛЯ. А мае ж вы міленькія! Пашлі вам долечка ўсяго найшчаслівейшага. I павянчаліся ўжо?

ЯНКА. А як думалі, цётачка? Абавязкова павянчаліся, ды яшчэ як урачыста. Зялёны бор шлюб нам даваў, зоркі дружкамі былі, а расіца срабрыстая шлюбныя персцені свянціла.

АЛЕНКА. А праўда, праўда, цётачка! Шлюб наш быў гэткі ўрачысты.

ГАНУЛЯ. Ну і пайшлі плот гарадзіць, каб вы цяміліся, мае ж вы шлюбоўнікі! А вяселле таксама было? Чаму ж мяне не паклікалі?