Читать «ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА» онлайн - страница 27

— Яны вельмі грубыя.

— Цудоўна! Цешуся з такога адказу. Ён сьведчыць пра тое, што ў вас добры густ. А цяпер скажу вам, у чым справа. Я гэтыя рэчы прадаю за пасярэдніцтвам агентаў і агентак. Тавар прывожу з Варшавы. Дык вось, мой дастаўнік дае дарагі і грубы тавар. А можна ж за тыя самыя грошы даць тавар эстэтычны, фатаздымкі добрыя, прыгожыя позы, творчыя дэкарацыі. Я размаўляў аб гэтым з адным гандляром такімі здымкамі. Ён запэўніў мяне, што калі дам яму лепшы тавар, будзе мне плаціць оптам тую самую цану, якую плаціць за замежныя здымкі.

— Такія паштоўкі дарагія?

— Я купляю іх тузінамі ці нават дзясяткамі тузінаў. А мае агенты прадаюць пераважна паадзінкава. Звычайна такі фатаздымак каштуе трыста марак. Я прадаю іх агентам па дзьве тысячы марак за тузін. Сам купляю оптам, зразумела, нашмат таньней. Цяпер я хачу паспрабаваць сам вырабіць некалькі сэрый такіх здымкаў, але на вельмі высокім узроўні. Я ведаю фатаграфію. У мяне дома ёсьць студыя. Таксама маю вельмі добрую мадэльку. Калі знайду мужчыну-мадэль, змагу неўзабаве пачаць работу.

Я зразумеў, што стары хоча прапанаваць мне гэтую працу. Я зрабіў выснову з нашае размовы, што ён чалавек дасьведчаны, разумны і ставіцца да мяне з сымпатыяй. Раней, напэўна, я не нагадзіўся б на такую дзіўную «працу». Але цяпер мне было ўсё роўна. Мне трэба было нешта зарабіць, не зьвяртаючыся да крадзежу, і датрываць да часу атрыманьня сумленнай працы. Акрамя таго, я адчуваў удзячнасьць да чалавека, які паставіўся да мяне са спачуваньнем і разуменьнем, ды нават зьбіраўся даць бескарысна трохі грошай, калі я не прыму яго прапановы. Я сказаў:

— Ведаю, што вам трэба, і пагаджаюся ня толькі дзеля заробку, але і таму, што вы да мяне добра паставіліся. Буду рады, калі вам прыдамся.

— Цудоўна.

— Але баюся, што ня здолею добра пазаваць разам з мадэлькаю.

— Вы навучыцеся кожнай позе. А пра мадэльку раскажу вам трохі падрабязьней. Яна немаладая, але зграбная кабета. Параіў мне яе адзін з маіх агентаў. Працуе пакаёўкаю ў гатэлі. Мілая, прыязная, інтэлігентная. Я зрабіў зь ёю некалькі пробных здымкаў. Чароўна выглядае. Пазавала натуральна, без сарамлівасьці й без какецтва. Пагаджаецца пазаваць разам з мужчынам, але патрабуе, каб на здымках нельга было пазнаць яе твар.

— Мне таксама гэтага хацелася б.

— Разумею і прашу не хвалявацца. Твары будуць схаваныя. А ў некаторых выпадках выкарыстаем крыху грыму. Але засяродзімся на іншай справе: у вас няма ўласнага пакою.

— Няма. Наогул няма дзе спаць, дзе адпачываць.

— А гэта важна. Можа, яшчэ сёньня знайду вам танны пакой. Вы ўбачыце таксама маю студыю.

Ён заплаціў афіцыянту, і мы вышлі з цукерні. Камяніцу, у якой жыў дзядок, спраектаваў, відаць, нейкі вар’ят. А можа, будавалі яе без аніякага пляну п’яныя муляры? І выйшла з гэтага вялічэзная, пяціпавярховая скрыня з цэглы, якая мае малы, крывы дворык пасярэдзіне. А ў сярэдзіне ўпхнутыя таямнічыя паверхі лябірынтаў, зь цёмнымі закуткамі й зьвілістымі калідорамі. Толькі лесьвічная клетка была прасторная і сьветлая. Мы ўзьняліся на пяты паверх.