Читать «ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА» онлайн - страница 132

— Вітаю вас! Даўно вас у нас не было!

— Дзень добры! Я быў вельмі заняты. Ці не прыходзіў сюды бляндын, зь якім я некалькі разоў тут гуляў. Мо, вы яго памятаеце?

— Добра намятаю. Чакайце… — маклер паклаў далонь на лоб і задумаўся. — Ня ведаю, ці быў учора. Але прыходзіў некалькі разоў. Нават пытаў пра вас. Пачакайце яго.

— Нічога важнага, — сказаў я нядбайна. — Я хацеў бы зь ім згуляць.

— Можа, пакуль згуляем у «амэрыканку»? — прапанаваў маклер. — Згуляем на піва, я дам вам два шары форы.

— Добра.

Маклер хапатліва выставіў пірамідку і запісаў час. Пасьля спытаўся:

— Мо, піўка зараз прынесьці?

- Так. Два вялікія.

Ён пайшоў у буфэт у першай залі. Мне падалося, што ён доўга не вяртаецца. Нарэшце ён прынёс мне два куфлі піва.

— Пачыналі новую бочку, — патлумачыў ён сваю затрымку. — Давялося чакаць

Я паставіў куфлі па століку, сьцёр сьцёркаю раней запісаны час пачатку гульні і напісаў новы. Я гуляў у більярд вельмі рэдка і дрэнна. Мне больш падабалася назіраць добрую гульню, чым бяздарна апэраваць кіем. Маклер, відавочна, стараўся спрасьціць мне гульню. Спрытна настаўляў шары пад люзу. Але, зразумела, ён лёгка выйграў. Адразу паставіў новую пірамідку. Даваў мне парады, як гуляць. Калі мы скончылі партыю, у залю ўвайшло тры мужчыны. Аднаго зь іх я наглядна ведаў, і ён мяне ведаў. Быў гэта агент Сьледчай службы. Я адразу зразумеў, што трапіў у пастку, але спакойна гуляў далей і ўдаваў, што не зьвяртаю ўвагі на «ціхароў». Але той, які мяне ведаў, падышоў да більярду.

— Хадземце з намі ў Сьледчую службу, — сказаў ён мне. — Трэба высьветліць шэраг пытаньняў. Вы дасьце паказаньні як сьведка.

Усе агенты трымалі рукі ў кішэнях. Я зразумеў, што яны трымаюць нагатове зброю. Я разважаў, ці закуюць яны мяне ў кайданкі.

— Добра, — сказаў я. — Зараз заплачу за піва і за час гульні.

Я даў маклеру грошы. Ён выдаў мне рэшту. Відавочна, ён хацеў адкінуць мае падозраньні наконт яго, бо спытаў:

— Што трэба сказаць таму бляндыну, калі ён сюды прыйдзе?

— Скажаце яму, што калі вы пайшлі па піва «з новай бочкі», то паведамілі тым вунь мужчынам, што я тут.

Маркёр зьніякавеў і адышоў. Агенты пасьміхнуліся. Адзін абшукаў мяне, каб пераканацца, што ў мяне няма зброі. Другі закуў мяне ў кайданкі. У Сьледчую службу мы паехалі брычкаю. Я ўсунуў далоні ў рукавы пінжака, каб схаваць кайданкі. Ля Дамініканскай вуліцы мы выйшлі да велічэзнага гмаху. Затрымаліся ў вялікім пакоі на другім паверсе. У ім было шмат агентаў у цывільным. Некалькіх зь іх я ведаў наглядна. Заўважыў, што яны лічаць мяне за спрытнюгу, які ўчыніў нялёгкія подзьвігі.

— Ага, гэта той… праныра.

— Але ж апрануты!.. Граф!

— Дзе яго знайшлі?

Пазьней я даведаўся, што за арышт мяне прызначылі ўзнагароду ў сто тысяч марак. У залю прыходзілі іншыя агенты і зь цікаўнасьцю пазіралі на мяне. У іх галасах я адчуваў зачараваньне маёй «работаю». Арышт не настрашыў мяне. Я быў зусім спакойны. Мне нават падавалася, што так найлепей. «Нарэшце мая сытуацыя вырашылася». Мы чакалі прыходу афіцэра паліцыі, які быў заняты іншаю справаю. Толькі за чвэрць гадзіны агенты правялі мяне ў кабінэт. Я ўбачыў мужчыну гадоў пяцідзесяці, лысага і з сухім тварам. Ён кінуў на мяне зацікаўлены позірк.