Читать «Чырвоная брама» онлайн - страница 21

Харомы мастацтва былi харомамi духу. Там нельга было думаць толькi пра жывапiс — вузка. Зьяўлялiся думкi пра час, эпоху, родны край, народ. Чаго было ў генiя найбольш — чалавека цi эпохi? I што кожнаму давала эпоха? Хоць i Мiкелянджэла? З аднаго боку клаў на шалi выявы з гранiту, фарбаў, слоў, металу, з другога — выбух: “Навошта над сваiм мастацтвам чах, Калi такi канец мой — нiбыта мора Я пераплыў i затануў у саплях”.

Яшчэ Прахаў у Кiеве паставiў пытаньне: навошта? У яго, праўда, яно гучала хiтра — з прыцэлам на маладосьць студэнта: якая будзе рэакцыя? Паставiў лёсам Урубеля, ведаючы, што сам Урубель задаваў пытаньне сабе i сьвету неаднойчы, пазьней — ужо ў вар’яцкiм доме, калi пiсаў партрэт Брусава, на якiм, па сьведчаньнi самога Брусава, доўгi час была выява ўсяго паловы галавы: навошта? У Кiеве на гэтае пытаньне цi знайшоў адказ? Маладое захапленьне адказам не было. А пазьней?

Львоў, сталiца не артадаксальнага ўсходу, а больш вольнага ды сьмелага на думку i слова захаду, адказ цi ведаў?

Аднойчы, спытаўшы ў сябе пра гэта, пачуў на вуснах, на слых i смак, знаёмыя са школы вершы: “Любiтеся, браты моi, Украйну любiте, i за неi, безталанну, Господа молiте...” Згадаў i ня менш знаёмае: “Як умру, то поховайте Мене на могилi, Серед степу широкого, На Вкраiнi милiй. Поховайте та вставайте, Кайдани порвiте...”