Читать «Пахвалі пражыты дзень» онлайн - страница 40

Колькі там націкала? Што, ужо палова сёмай? Во разгаварыўся. А дзе ж Колька? Не, відаць, сёння не знойдзе. Асадзі назад. Не той час. Хоць і знойдзе, усё роўна не паспеем узяць. Пакуль дойдзеш, а там, як заўсёды перад канцом, чарга. Слухай, прымі назад пяцёрку... Не спатрэбілася. Трымай, значыць. Ты толькі на мяне не падумай нічога кепскага. Па мне што ёсць, што няма... Колька прычапіўся: давай, сусед, арганізуем. Распаліў апетыт, халера! Ну, Колька! Ну, пузыр! Пайду, спыню яго, а то так і будзе насіцца з пад'езда ў пад'езд, як пчала яго ўджаліла за адно месца. Пішаш нешта, гляджу? Ну, пайду... Не буду перашкаджаць... Хвядос, гаворыш, жыў? Добры чалавек. На майго дзеда падобны. А во, брат, і без камбайнаў былі ж яны, Хвядосы, а нас за вушы выцягнулі з балота. Такім помнікі трэба ставіць. Пайду я... Да пабачэння… Пішы, сусед, пішы... Пачытаем.

БУФЕТ

Жыў-быў буфет. У паважанай, саліднай арганізацыі. Месца для яго прызначылі ў падвале, за цяжкімі тоўстымі дзвярыма, і па збітых прыступках туды часта спускаліся саслужыўцы, усміхаліся Ларысачцы — так цёпла, міла яе называлі. Яшчэ б! Не будзеш артыстам, і хто ведае, ці атрымаеш жаданы пакунак. Мо і атрымаеш, але худы, ды і прысмакі ў ім будуць менш каларыйныя.

Ларысачка таксама ведала, каму ўсміхацца, каму — не. Навошта перад радавым супрацоўнікам выгінацца? I так добра будзе, перажыве. Вось калі сам Іван Іванавіч загляне — іншая справа, хоць Іван Іванавіч, трэба прызнаць, тут нёс высока марку кіраўніка ўстановы і ад буфета трымаўся падалей. Навошта спускацца па тых прыступках, калі Ларысачка сама прынясе пакунак. У кабінет. У шафу. Іван Іванавіч адлічыць грошы, а сам і не спытае нават, што ў пакунку. Зноў жа — навошта? Ведае: каго-каго, а яго буфетчыца не пакрыўдзіць, бо такое месца, як у падвале, пашукай яшчэ.

Раз у тыдзень, а перад святамі і таго часцей, у калектыве ўсе толькі і жылі размовамі пра буфет.

— Каўбасу прывязе Ларысачка.

— Якую?

— Вараную.

— Закармілі каўбасой!

— Дык не бяры!

— Усе ж бяруць. А тушонку, не чулі, мелася яна прывезці?

— Абяцала. Яшчэ пячонку быццам.

Пазней супрацоўнікі раз-пораз выглядвалі ў акно. Аўтамашыны на двары пакуль не відаць. А ім не да працы. Думкі займаюць каўбаса, ту- шонка, цукеркі ў прыгожых карабках. Нарэшце падрульвае грузавік, і супрацоўнікі, быццам не бачылі яго, моўчкі адыходзяць ад акна, пера- кладваюць на стале паперкі — ствараюць уражанне занятасці, бо нехта зараз прабяжыць па кабінетах ад Ларысачкі, падасць каманду:

— Разгружаць, хлопцы!

Хлопцы не адрываюць вачэй ад стала — хіба пе бачыш, што працуем?

Кабінеты зноў аблятае каманда:

— Разгружаць, хлопцы!

Той-сёй не вытрымлівае, устае, пацягваецца. Ідзе. Носіць скрынкі. Іншым удаецца ўслізнуць, але ў чарзе стаяць тыя, як правіла, першыя. Бу- фет, можа, лепш, чым само сацыялістычнае спаборніцтва, высвечвае людзей, дзеліць іх на розныя катэгорыі — лайдакоў, сераднячкоў і пра- цавітых.